Er zijn veel kerken die grond bezitten of verpachten. Op de laatste groene kerkendag (12 oktober 2024) gaf Jan van der Stoep, bijzonder hoogleraar christelijke filosofie aan de WUR, een workshop over voedsel, landgebruik en rentmeesterschap. Wat doen kerken met hun grond? Grond is meer dan economisch kapitaal, stelde hij. Gronden hebben ook ecologische, historische, sociale, ethische en spirituele waarden. Grondbezit en -gebruik scheppen daarom verplichtingen. In deze tijd waarin de natuur door de vele menselijke economische activiteiten erg onder druk staat, bieden kerkelijke gronden ook een kans om de verbinding tussen mens en aarde opnieuw te doorleven. Een mooi en hartverwarmend voorbeeld daarvan stuurde Coen van Loon, oud diaken van de parochie Sint Maarten, mij vorige week toe. Hier word ik echt blij van.

De Heilige Franciscusparochie Bommelerwaard heeft een stuk grond teruggegeven aan de natuur. ‘En dat is eigenlijk heel vanzelfsprekend’, zegt pastoor Roland Putman, ‘het is Gods grond.’ De parochie wil op deze manier uitdrukking geven aan het gedachtegoed van zijn naamgever Sint Franciscus van Assisi. Franciscus had een liefdevolle band met de dieren, met heel de natuur. Voor hem was elk schepsel een broeder of een zuster.

Coen van Loon noemt het inrichten van het nieuwe natuurgebiedje, van bijna 2 hectare, een prachtig gebaar. ‘Het past helemaal in de tijd waarin we leven, waarin we meer oog voor de natuur moeten hebben.’

Pastoor Putman vertelt dat Franciscus zei: “Niet de kerk is mijn wereld, de wereld is mijn kerk.’ Daar moet het gebeuren.

Alle schepselen bestaan slechts in onderlinge afhankelijkheid om elkaar wederzijds aan te vullen ten dienste van elkaar, kunnen we lezen in de katechismus van de katholieke kerk. Die wederzijdse dienstbaarheid is precies waar het om gaat in het nieuwe natuurgebiedje, dat wordt ingericht als woonplaats voor de patrijs en vele andere akkerlandsoorten. Maar het wordt ook een baken van rust, waar mensen tot zichzelf kunnen komen als ze zichzelf voorbij dreigen te rennen. ‘Je komt er niet alleen dichterbij jezelf, zegt Putman, ‘maar dichter bij degene die je geschapen heeft.’

In de zegen, die Putman uitsprak voordat de schoppen van de ongeveer 75 parochianen en vrijwilligers de grond ingingen, komt alles samen: ‘We danken u dat we hier kunnen werken om het land letterlijk op de schop te nemen. Niet om mensen onder te schoffelen, maar dat mensen tot bloei kunnen komen door de vogels die hier zullen nestelen. Zegen deze mensen, zegen deze grond en dat de grond tot zegen mag zijn van velen.’

Lees meer in het bericht in de Gelderlander, daarin staat ook een filmpje.
En heel veel foto’s zijn hier te vinden.