Vorige week liep ik met ongeveer 70 andere pelgrims ‘over water’. De pelgrimstocht, georganiseerd door de bisschoppelijke vastenactie, sloot zo naadloos aan bij het vastenactieproject “Schoon water verandert alles”. Lees verder
bidden
Tarwe
Het is alweer een poos geleden dat ik heb geschreven in de serie over bijbelse planten. Deze aflevering is gewijd aan tarwe. Tarwe vormt de basis voor ons dagelijks brood, en is daarmee denk ik het bijbelse gewas dat nu nog het meest gegeten wordt. Tarwe is een gewas dat in de Bijbel veelvuldig wordt genoemd. In het beloofde land van melk en honing, waar het volk op weg naar toe is, groeit de tarwe volop (Deut. 8, 7-8). Tarwe komt niet alleen als voedselgewas in de Bijbel voor, maar figureert ook herhaaldelijk in de parabels die Jezus vertelde.
Oorsprongsgebied
Toen de mensheid, ongeveer 10.000 jaar geleden, geleidelijk overging van het bestaan van jager en verzamelaar naar landbouwer behoorden de granen tot de eerste gewassen die ze ging verbouwen. Tarwe is daarmee een van de oudste gedomesticeerde planten. Het oorsprongsgebied van de tarwe is de zogenaamde Vruchtbare Halve Maan en het Bijbelse land lag daar middenin. De Vruchtbare Halve Maan strekt zich uit van de noordpunt van de Perzische Golf, langs de Eufraat en de Tigris naar het noordwesten, dan west naar de Middellandse Zee en duikt dan naar het zuiden via de Nijl een eind Egypte in. Ik las in een boekje over Bijbelse planten dat Bethlehem broodstad betekent en we kennen natuurlijk de graanschuren van Egypte uit de verhalen over Jozef.
Breken brood
Tarwe is een van de belangrijkste gewassen waarmee heel de mensheid zich voedt. Het is daarmee een heel doodgewoon en geen bijzonder gewas, maar voor christenen wel speciaal. Bij het laatste avondmaal brak Jezus brood (eenvoudig maar voedzaam alledaags voedsel) en deelde dit met zijn leerlingen. “Neem en eet hiervan, gij allen, want dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt.” De leerlingen zullen op dat moment nog niet begrepen hebben wat Jezus met deze woorden bedoelde. Dat mysterie proberen we tijdens de eucharistie, als die woorden weer klinken, nog steeds te bevatten.
Verbondenheid
Zelf vind ik het beeld van verbinding door de graankorrels erg mooi. Ik zal het proberen te schetsen. Het is tweeledig. Ten eerste zie ik een beweging die het meest wegheeft van een zandloper. Vele graankorrels komen samen in dat ene brood (de smalle doorgang in de zandloper). Door het breken van het brood en het delen ervan verspreiden al die korrels zich weer in de mensen, die ieder op hun eigen manier een stukje van het mysterie vertegenwoordigen en daarvan getuigen. Ten tweede is het de verbinding tussen alle christenen op Aarde door het ritueel van het eten van dat ene brood. Overal op Aarde wordt het gedaan. Dat besef ontroert mij op een of andere manier. En dan bidden we allemaal dat ene gebed: Onze Vader, geef ons heden ons dagelijks brood.
Lente
Heb jij ook zo naar de lentezon verlangt? Afgelopen dinsdag fietste ik naar Utrecht en heb genoten van dat weldadige gevoel van de zonnewarmte op mijn gezicht. Opeens begreep volkomen dat Franciscus van Assisi het Zonnelied vrijwel begint met het prijzen van de Heer ‘vooral door mijnheer broeder zon die de dag is en door wie Gij ons verlicht’. De zon laat de natuur ontwaken uit de winterslaap. Bloeiende sneeuwklokjes en krokussen laten zien dat de lente al volop begonnen is.De katjes van de hazelaar zijn alweer bruin aan het worden. Mijn man heeft afgelopen weekend al bloeiend speenkruid gezien. Ik hield mijn ogen dus open. Speenkruid heb ik niet gezien, maar wel heel veel ander moois. Lees verder
Processie voor de schepping
Sinds 2015 is 1 september wereldgebedsdag voor de schepping en tevens de start van de scheppingsperiode. In Den Bosch wordt dit gevierd met een processie door de binnenstad.
Processie
Op vijf plaatsen vertellen mensen hun verhaal over zorg voor de schepping. Ik weet natuurlijk niet wat ze gaan vertellen. Maar ik denk over wat ze beweegt, wat ze doen en wat het hun en de rest van de wereld brengt. Want zover gaat het. Alles wat ieder individu doet, positief of negatief, laat zijn sporen achter. Een glimlach maakt de wereld mooier, een weggegooid drinkflesje niet. Ik hoop op inspirerende verhalen. We hebben immers allemaal spirituele voeding nodig om in verbondenheid met ons zelf en alles en iedereen om ons heen te leven.
De middag begint met een korte viering om 13.30 uur in de Grote Kerk (Kerkstraat 20) en eindigt na de processie in de Sint Janskathedraal met een oecumenische gebedsviering. Ik denk dat het een mooie middag zal worden. Ik ga er zeker heen. Meer informatie over de middag vindt u hier.
Laudato Si’ pledge
Heeft u geen tijd om naar Den Bosch te gaan, maar draagt u het gedachtengoed van Laudato Si’ wel een warm hart toe en wilt u dit ook uitdragen, dan heeft u de mogelijkheid om de Laudato Si’ pledge (eed) de ondertekenen op livelaudatosi.org. De eed is kort maar krachtig en verstrekkend: “In antwoord op de dringende oproep van paus Franciscus in Laudato Si’ verplicht ik mij ertoe om: te bidden voor en met de schepping; een eenvoudiger leven te leiden; op te komen voor de bescherming van ons gemeenschappelijk huis.”
Om te bidden
God, vader en moeder van al wat bestaat,
schepper van alle schepselen,
U heeft ons naar uw beeld geschapen
en ons een plek gegeven van al die andere broeders en zusters.
Wij vragen U dat wij ons steeds verder openen,
voor de rijkdom en de schoonheid van uw schepping
en haar naar vermogen tot haar recht laten komen
als uitdrukking van uw liefde.
Door Christus, onze Heer. Amen.
Kloosterweekend
Soms is het even tijd voor een pas op de plaats. Even niet meer te vliegen, te zorgen voor; kortom even tijd voor jezelf om tot jezelf te komen. Ik neem het me zo vaak voor om die tijd te maken, maar het komt er zelden van. Dus, het klinkt misschien een beetje tegenstrijdig, ik heb het ingepland. Al maanden stond afgelopen weekend (vrijdag t/m maandag) ingepland als een kloosterweekend. Met een groepje mensen uit de parochie en anderen zijn we naar een klooster in Chevetogne geweest. Het klooster heeft twee kerken, een Latijnse en een Byzantijnse. Voor mij was het een eerste kennismaking met de Byzantijnse gezangen. Het was prachtig. Een handje vol monniken weten te klinken als een meerstemmig koor. Als je ergens tot rust wilt komen, dan kan het daar. Ik snapte niet zoveel van wat er allemaal gebeurde bij de verschillende diensten. Het gewoon over me heen laten komen was al genoeg.
En natuurlijk heb ik er ook heerlijk gewandeld in de prachtige omgeving met heuvels, bossen, beekjes, grasland en bouwland. Ik heb genoten van de stilte, de bloeiende bloemen in de bermen, de zingende vogels, de verrassende doorkijkjes en mooie uitzichten; maar ook van het lezen van mijn boek in de zon in de tuin van het huis waar we sliepen. De rust en de stilte waren weldadig. Het was genoeg om er gewoon maar te zijn.
“Gewoon maar zijn wie je bent, met je pijn, je verdriet, je lach en je lied.” De laatste avond kreeg ik bericht dat een dierbare medeparochiaan en koorlid maandag het sacrament van de ziekenzalving zou ontvangen. Pijn en verdriet. Ik kon het toen niet delen met de anderen. Het gaf me troost om buiten, bij de ondergaande zon te zingen, voor haar, voor God, voor mezelf? Ik weet het niet. Maar het was zo mooi om te doen en het gaf me een heel rustig en vredig gevoel. Zingend bidden als je zelf geen woorden hebt. Het gebeurde daar vanzelf.
Oecumenische viering
Wat is een oecumenische viering toch verrijkend. Het samen zijn, samen bidden en zingen geeft echt een gevoel van verbondenheid. En dan nog te beseffen dat overal op de wereld mensen in kerken samenkomen om samen te vieren rondom dezelfde liturgie die dit jaar door mensen in Letland was samengesteld. Mij doet dat wat. Op zo’n moment voelen al die mensen echt als kinderen van één Vader, mijn zusters en broeders. Onze Vader, krijgt dan betekenis.
Heel mooi was het dan ook om het Onze Vader ieder op zijn of haar eigen manier te bidden. Dan merk je dat de cadansen in het gebed van de verschillende stromingen van elkaar verschillen. Maar ze werden op elkaar afgestemd. Heel natuurlijk werd er gewacht tot ieder de strofe klaar had, voordat er aan de nieuwe werd begonnen. Zo ontstond er in mijn beleving een dynamisch, harmonisch geheel; een wolk van gebeden die de kerk vulden.
Boek, jij bent geleefd
Samen zingen. Het was een feest om mee te zingen in het koor, een samenvoeging van de Cantorij en mijn eigen koor. En wat een verrassing was het om te ontdekken dat we een prachtig lied in ons eigen repertoire hadden zitten dat we zelf totaal vergeten waren. Ik kende het niet en ik zing toch al aardig wat jaren mee. We hebben het lied “Boek, jij ben geleefd, zeg ons hoe te leven” met veel genoegen afgestoft en glans gegeven. We gaan het vast weer vaker zingen. En dat geldt ook voor een, voor mijn koor, nieuw lied “Dit ene weten wij, en aan dit één houden wij ons vast”.
