Gister is de veertigdagentijd begonnen. In de katholieke traditie een periode van inkeer en bezinning in de voorbereiding naar Pasen toe, het feest van de opstanding van Jezus. Vasten, je van iets onthouden, maakt voor veel katholieken, maar ook voor anders- en steeds meer niet-gelovigen, deel uit van deze tijd die, die dan ook wel de vastentijd wordt genoemd. Volgens het traditionele vasten wordt er in de komende zeven weken geen vlees gegeten, behalve op de zondag. Aangezien steeds meer mensen al veel minder vlees eten, worden er ook alternatieven gezocht: niet snoepen, geen suiker, niet roken, geen alcohol, geen nieuwe kleren kopen, de auto laten staan enzovoort. Een dergelijke manier van vasten helpt je realiseren hoe goed we het eigenlijk hebben en dat we dat zo vanzelfsprekend vinden. Het maakt je meer bewust van de gaven die we elke dag weer mogen ontvangen uit Gods hand. Hoe vaak sta ik daar eigenlijk bij stil en ben ik daar bewust dankbaar voor?

Geen rozijntjes

In ons gezin is het traditie geworden om bij het toetje geen rozijntjes in de yoghurt te doen. Dit was niet zo’n grote opoffering, temeer omdat wij genieten van de lekkerste yoghurt van Nederland, rechtstreeks van de boerderij. Maar toen de kinderen nog klein waren sprak dit echt wel tot de verbeelding. De dagen werden afgeteld totdat de rozijntjes weer mochten. We houden deze traditie in ere, maar het is nu meer een symbolische handeling geworden, een routine.

Daarom was ik voor mezelf op zoek naar iets met meer diepgang en bezinning. Ik heb me wel weer opgegeven voor de 40-dagenretraite van het Ignatiaans bidden. Dat is erg mooi, maar het heeft voor mij ook iets ongemakkelijks om achter je computer te bidden of te bezinnen. Vorig jaar lukte me dat lang niet altijd, maar ik ga het weer proberen.

Was mij schoon

En toen kwam afgelopen dinsdag. Even vooraf: De zaterdag voordat het ging sneeuwen is er tussen onze tuin en die van de buren een nieuwe schutting geplaatst. Misschien kun je je voorstellen hoe de tuin en de tegels er aan het eind van de dag uitzagen? Overal platgelopen aarde op de tegels. Ik heb geveegd en geveegd, maar kreeg het niet schoon. Toen kwam de sneeuw die alles  vriendelijk toedekte onder een witte laag. Afgelopen dinsdag heb ik met de sneeuw de tegels schoon geschrobd. Dat werkte als een tierelier!

Tijdens het vegen klonk in mij hoofd het gezongen het Kyrie-gebed van Huub Oosterhuis (tekst) en Antoine Oomen (muziek).

Wees genadig, Gij die genade zijt,
was mij schoon en ik zal witter worden dan sneeuw,
geef mij een nieuw hart.
Zend uw geest dat ik herschapen wordt.
Als dat zou kunnen.

Was mij schoon en ik zal witter worden dan sneeuw. Wat een mooie tekst voor nu, aan het begin van de veertigdagentijd. Is die tijd niet ook een periode van schoonwassen? Wat van de dagelijkse ruis proberen los te laten die je afhoudt van wat er werkelijk toe doet? Die je afhoudt van God?

Van het vegen kreeg ik het warm, en moest ik zo nu en dan even uitrusten. Dan keek ik om me heen. Ik zag de paarse krokussen, zo fragiel maar dapper boven de sneeuw uitkomen, en hoorde de mussen tsjilpen in de krulhazelaar van de buren. Vanaf de rand van de dakgoot werd ik gadegeslagen door twee tortelduiven. Het was heerlijk om daar stil te staan en even te genieten van die ‘kleine’ dingen. Op dat moment dacht ik, dit is het.  Ik ga in de veertigdagentijd elke dag vijf minuten buiten stil staan en om me heen kijken en ervaren wat me dat brengt. Wie weet dat de gebedsregel van het Ignatiaans bidden dan mee resoneert.

Ik wens u een inspirerende veertigdagentijd.