‘Niets doen is geen optie’ is het thema, of als je wilt, de slogan van de vredesweek van dit jaar. We mogen niet stil blijven, we mogen niet wegkijken bij wat er met name in Gaza, Oekraïne en Soedan gebeurt. De verschrikkelijke en schokkende beelden, die onze veilige huiskamers binnenkomen en die je eigenlijk liever niet wilt zien, raken de meesten van ons diep. Maar ze doen ook een appèl op ons, want niets doen is geen optie. Echter, wat kun je? Ik heb het me vaak afgevraagd en voel me vooral machteloos. Het is allemaal zo groot, zo politiek. Zo onrechtvaardig; een paar machtswellustelingen houden de wereld in hun greep. Wat kan ik dan doen?
Misschien toch meer dan je denkt. Een petitie is snel en makkelijk ondertekend, al of niet met een extra donatie. Meedoen aan een Rode lijn demonstratie is ook een optie. In Den Haag of op een station in Nederland. In Driebergen kun je elke donderdag van 18.00 uur tot 18.30 uur met potten en pannen luid van je laten horen dat jij een rode lijn trekt. Tot hier en niet verder, is de boodschap aan de overheid. Een aansporing om namens Nederland actie te ondernemen tegen de Israëlische overheid, zij heeft overduidelijk een grens overschreden. Wat het Israëlisch leger doet is niet meer te scharen onder verdediging, maar is genocide, zegt ook een onderzoekscommissie van de Verenigde Naties. Ik ben nog niet in de gelegenheid geweest om mee te doen. Maar iemand die wel geweest was vertelde dat het voor hem in ieder geval bevrijdend was.
Vredeswandeling
Afgelopen weekend begon de vredesweek op veel plaatsen met een vredeswandeling. Zo ook bij ons in Driebergen, op initiatief van de Raad van Kerken. Ruim dertig mensen verzamelden zich voor de wandeling gericht op onderlinge verbinding om uiting te geven aan een gedeeld verlangen naar vrede, overal en voor iedereen. Moslims, christenen en ‘niet gelovigen’ liepen broederlijk en zusterlijk naast elkaar. Een stoet mensen, als pelgrims van hoop, zonder leuzen, zonder vlagvertoon, alleen met de boodschap van vrede. Dona nobis pacem (geef ons vrede),zongen we, op het pleintje voor de boekhandel, voordat we vertrokken naar de Turkse moskee, via de protestantse kerk en het Joods verzetsmonument.
Ontmoeten en luisteren
In de moskee werden we aller hartelijks ontvangen door de nieuwe imam die pas drie dagen in Nederland was. Hij reciteerde drie koranverzen die voor de niet moslims vertaald werden. Hij noemde ons allen broeders en zusters die geloven in dezelfde god, al noemt de ene ‘hem’ God en de andere Allah. Allemaal verlangen we naar een rechtvaardige en vreedzame samenleving. Deze wandeling, waarin we elkaar konden ontmoeten en leren kennen, draagt daar zeker aan bij. Het is een voorbeeld van de kleine dingen die we kunnen doen aan het dichterbij brengen van vrede. Luisteren naar elkaars verhalen. Samen thee drinken en zingen. We sloten ons samenzijn af met het nogmaals zingen van Dona nobis pacem, maar nu in de moskee. Dat was echt heel bijzonder.
GroenGeloven 