Afgelopen zondag (Dag van de Stilte) mocht ik weer voorgaan bij ons in de kerk. Tijdens de voorbereiding voor deze viering kwam er een herinnering bij mij boven. Ik was tiener en liep in een drukke winkelstraat in Den Haag. In mijn herinnering kwam er plotseling een vrouw naar mij toe en vroeg of zij voor mij mocht bidden. Nog voordat ik iets kon antwoorden pakte ze me bij de arm en leidde me richting de etalages. Daar stonden we ingeklemd tussen de langslopende mensen en de etalageruit en begon ze te bidden. Ze zal het met al haar ziel en zaligheid en goede bedoelingen gedaan hebben. Maar ik voelde me vooral overrompeld en erg ongemakkelijk, opgelaten, bekeken. Dit was niet hoe ik gewend was te bidden.
Er zijn vele manieren om te bidden. In de evangelielezing laat Jezus zijn leerlingen, en dus ook ons, zien dat de manier waarop je bidt, veel zegt over je zelf. In het gebed komt je ware aard naar boven. Jezus zelf zocht vaak een eenzame, stille, plek op om te bidden. Waar vind je nog een stille plek in je eigen woonomgeving?
Bijbel
Niets doen is geen optie II
Vrede, daar verlangen we denk ik allemaal naar. Vrede, overal en voor iedereen. Hoe kunnen we daar zelf aan bijdragen? Want niets doen is geen optie! Daar ging het over in de vredesweek. De vorige keer schreef ik al over de vredeswandeling die we in Driebergen maakten. Ondertussen hebben we ook de oecumenische vredesviering gehad. Ook daar ging het om de vraag wat je meer kunt doen dan het gewone? Als individu, maar ook als kerk. Met de viering hoopten we de aanwezigen te inspireren om niet met de vraag ‘Wat kan ik doen?’ naar huis te gaan, maar met het idee ‘Dat ga ik doen!’
Lees verderNaar wat ongrijpbaar is en toch bestaat
Voor de meesten van ons ligt de zomervakantie alweer achter ons. We kunnen weer even teren op de herinneringen aan de reizen, ver weg of dichtbij, kort of lang, die we gemaakt hebben. Als we op reis gaan bereiden we ons voor, we hebben verwachtingen en hopen dat die verwachtingen vervuld worden. Dat deden de voorvaderen van het joodse volk ook, lezen we in Wijsheid, de eerste lezing van de viering op 10 augustus waarvoor ik de overweging mocht maken. Vol vreugde konden zij de vervulling verwachten van de beloften waarop ze vertrouwden, want de uittocht van Egypte was aangekondigd en ze hadden zich voorbereid.
Lees verderNederigheid, voor losers?
Tot mijn grote schrik ontdekte ik dat ik afgelopen donderdag vergeten ben een blog te plaatsen. Zozeer was ik bezig met het Paastridium dat we met ons groepje van vier vrouwen in onze geloofsgemeenschap dit jaar weer mogen verzorgen. Maar voor Witte Donderdag was het natuurlijk wel een gemiste kans. Daarom alsnog.
Lees verderJa, ik geloof
Afgelopen zondag sloten we in Driebergen de week van gebed voor eenheid van de christenen af met een oecumenische viering. Het was weer een mooie mix van inhoud, gebed en liederen die de kleurrijke diversiteit van de kerkgenootschappen weerspiegelt. Het is zo fijn om samen te zingen en te bidden, je voelt dat het verbindt ondanks de verschillen die er ook mogen zijn. Maar we weten we geloven en leven uit die ene Kracht, die ene Bron van Liefde die we God noemen. We zijn als stralen van de zon, dragers van Zijn Licht, als takken aan een boom die allen gevoed worden door dezelfde kracht uit de wortels. Daarin weten we ons met elkaar verbonden en kunnen we zeggen: “Ja, ik geloof.”
Lees verder
GroenGeloven 