Vrede, daar verlangen we denk ik allemaal naar. Vrede, overal en voor iedereen. Hoe kunnen we daar zelf aan bijdragen? Want niets doen is geen optie! Daar ging het over in de vredesweek. De vorige keer schreef ik al over de vredeswandeling die we in Driebergen maakten. Ondertussen hebben we ook de oecumenische vredesviering gehad. Ook daar ging het om de vraag wat je meer kunt doen dan het gewone? Als individu, maar ook als kerk. Met de viering hoopten we de aanwezigen te inspireren om niet met de vraag ‘Wat kan ik doen?’ naar huis te gaan, maar met het idee ‘Dat ga ik doen!’
Lees verdervrede
Niets doen is geen optie
‘Niets doen is geen optie’ is het thema, of als je wilt, de slogan van de vredesweek van dit jaar. We mogen niet stil blijven, we mogen niet wegkijken bij wat er met name in Gaza, Oekraïne en Soedan gebeurt. De verschrikkelijke en schokkende beelden, die onze veilige huiskamers binnenkomen en die je eigenlijk liever niet wilt zien, raken de meesten van ons diep. Maar ze doen ook een appèl op ons, want niets doen is geen optie. Echter, wat kun je? Ik heb het me vaak afgevraagd en voel me vooral machteloos. Het is allemaal zo groot, zo politiek. Zo onrechtvaardig; een paar machtswellustelingen houden de wereld in hun greep. Wat kan ik dan doen?
Misschien toch meer dan je denkt. Een petitie is snel en makkelijk ondertekend, al of niet met een extra donatie. Meedoen aan een Rode lijn demonstratie is ook een optie. In Den Haag of op een station in Nederland. In Driebergen kun je elke donderdag van 18.00 uur tot 18.30 uur met potten en pannen luid van je laten horen dat jij een rode lijn trekt. Tot hier en niet verder, is de boodschap aan de overheid. Een aansporing om namens Nederland actie te ondernemen tegen de Israëlische overheid, zij heeft overduidelijk een grens overschreden. Wat het Israëlisch leger doet is niet meer te scharen onder verdediging, maar is genocide, zegt ook een onderzoekscommissie van de Verenigde Naties. Ik ben nog niet in de gelegenheid geweest om mee te doen. Maar iemand die wel geweest was vertelde dat het voor hem in ieder geval bevrijdend was.
Lees verderHabemus papam: Leo XIV
Vorige week donderdag, 8 mei, stroomden tijdens het koken opeens heel veel berichtjes binnen. Tja, dan word je toch nieuwsgierig. Wat is er aan de hand? Habemus papam!! Wat ongelooflijk snel, was mijn eerste gedachte. Gevolgd door, ach nu kan Herbert (mijn echtgenoot) toch niet de witte rook live zien. Hij stond op het punt om, voor zijn werk, naar Rome te gaan. Maar niet getreurd, het is natuurlijk ook heel bijzonder om nu in Rome te zijn en de eerste dagen van de nieuwe paus daar mee te maken. Afgelopen zondag kreeg hij met 100.000 anderen de zegen. Eigenlijk ben ik best wel een beetje jaloers. De derde gedachte, de belangrijkste, was: wat voor man zal het zijn?
Lees verderVier de schepping
Precies in het midden van de scheppingsperiode gaat de nieuwe website ‘Vier de Schepping’ de lucht in. Morgen wordt dat gevierd met een feestelijke bijeenkomst in het Stadsklooster San Damiano in ’s Hertogenbos. Je kunt daar nog bij zijn, maar dan moet je je wel even direct opgeven via de Raad van Kerken. Op de nieuwe website van de Raad van Kerken is van alles te vinden om een bijeenkomst rondom schepping en duurzaamheid vorm te geven, van gebeden tot symbolische bloemschikkingen, van rituelen tot recepten. Daarnaast wordt de Noach leergang gepresenteerd. Maar daarover de volgende keer meer.
Lees verderMagic moments
De vorige keer schreef ik al over het boek “Leven in verbinding” van prinses Irene. Daarin schrijft ze dat onderzoek naar de houding van Nederlanders ten opzichte van de natuur heeft uitgewezen dat wij ons steeds meer partner en deelgenoot weten van die natuur. En wat misschien nog belangrijker is: we gaan het soms ook voelen.
Magic moments
Heeft u ze weleens beleefd? Die momenten waarop je je ineens één voelt met al het leven om je heen? Magic moments, noemt prinses Irene ze. Het zijn bijzondere momenten die je zomaar kunnen overkomen; als je kijkt naar de sterrenhemel, geniet van een zonsondergang of als je stil zit midden op de hei. Ik heb zulke momenten een paar keer mogen ervaren. Aan de ene kant zijn ze overweldigend. Aan de andere kant geven ze me een onbeschrijfelijk gevoel van rust en vrede. Een gevoel van thuiskomen.
Verwondering
Zulke momenten overkomen je. Ik denk dat je ze niet kunt oproepen. Je kunt er echter wel open voor staan. Dat begint volgens mij met verwondering. Verwondering voor al wat leeft. Verwondering voor het kleine; zoals een insect, de druppeltjes op de zonnedauw. Verwondering voor het grootse; de wijde uitzichten of de sterrenhemel. Verwondering over hoe alles in de natuur is gevormd en in elkaar steekt. Verwondering hoe alles op elkaar is afgestemd en samenhangt.
Vreugdevolle verantwoordelijkheid
Je verbonden weten met de Aarde en al het leven op Aarde heeft natuurlijk ook consequenties. Dan zien we dat niets op zichzelf staat. Dat alles wat we doen invloed heeft op alles om ons heen. We zijn allemaal deel van de gemeenschap van leven. En wij zijn als enige soort, met ons verstand, in staat om de consequenties van ons handelen te overzien. Tenminste, als we daartoe bereid zijn. Dat maakt ons verantwoordelijk voor alles wat we doen én denken. Dat klinkt misschien zwaar, maar het geeft juist ons leven zin. Want wat is er mooier om vol vreugde bij te dragen aan de toekomst van het leven?
GroenGeloven 