Op de heenweg, fietsend van Driebergen naar Houten, zondagochtend om half 8, zagen we hem al liggen; een dode haas in de berm van de weg. Een buizerd vloog op. We hadden hem gestoord bij zijn maaltijd. Maarten, mijn zoon van 10, en ik waren op weg naar een judo-toernooi. Op de terugweg was hij uiteraard een beetje moe, maar we hadden geen haast. We fietsten naast elkaar en ik duwde hem een beetje. Het was eigenlijk niet meer dan een handje op de schouder voor de gezelligheid. De miezer ging over in druilregen, maar eigenlijk merkten we dat niet. We genoten van ons samenzijn. ‘Ik ben benieuwd of de buizerd de haas al op heeft’, zegt mijn zoon opeens. ‘Anders zou het toch wel zonde zijn van die haas’. Kijk, dacht ik, gewoon fietsend van A naar B een mooie natuurbeleving. Hoe anders was het geweest als we met de auto (die we niet hebben) waren gegaan; ik achter het stuur en hij op de achterbank. Dan hadden we ons zelf deze mooie momenten ontzegd.