Toekomst Zaaien bestaat al een paar jaar. Het is in 2006 in Zwitserland begonnen en in 2011 door Stichting Demeter ook in Nederland geïntroduceerd, onder andere om consumenten in contact te brengen met de kiem van hun voedsel, want al het voedsel begint immers met zaad. Ik had helaas nog nooit meegedaan. Het leek me een geweldig gevoel om naast elkaar breedwerpig zaaiend over de akker te lopen. Dat wilde ik graag een keer meemaken. Zondag 28 oktober op de Kraaybeekerhof in Driebergen was ik daarom een van de vele mensen die de winterrogge hebben uitgezaaid.

Het was een koude, maar prachtige zonnige dag. De herfstkleuren van de bomen op het landgoed zorgden voor een prachtige entourage. Tijdens de introductie werd verteld dat het idee van toekomst zaaien ook draait om het instandhouden en ontwikkelen van zogenaamde zaadvaste rassen; rassen waarvan het zaad door de teler het volgende seizoen weer uitgezaaid kan worden, zonder dat alle eigenschappen weer uitsplitsen. Dit soort rassen passen zich langzamerhand aan aan de omstandigheden op het bedrijf. Ze zijn echter schaars. De grote veredelingsbedrijven investeren hier niet meer in. Stichting Zaadgoed stimuleert het behoud en de ontwikkeling van zaadvaste rassen voor de biologische landbouw en is ook mede-organisator van Toekomst Zaaien.

Wij zouden winterrogge gaan zaaien. De winterrogge doet dienst als bodemverbeteraar. Het vormt in de winter een stevige zode. Hierdoor houdt het de grond vast, maar ook luchtig, door de goede beworteling. In het voorjaar wordt het geheel ondergeploegd als voeding voor het bodemleven.

“Handmatig groepsgewijs zaaien is een bijzondere beleving. Een ritueel waar het aardse van het zaad in de grond en de verwondering over de kiemkracht op zoek naar het licht samenkomen. Een prachtige manier om je te verbinden met aarde en lucht, de ‘zaaigenoten’ en het landschap.” Bert van Ruitenbeek, directeur Stichting Demeter.

We werden in drie groepen verdeeld, waarbij ik zorgde dat ik wel bij een groep kwam die breedwerpig mocht zaaien. We stelden ons op langs de rand van de akker met de promotiepetjes in de hand. Theo, de hoofdtuinman, kwam lang met de voorraadzak zaad en vulde onze petjes. Vervolgens liet hij ons zien hoe je breedwerpig moest zaaien. Daarna mochten wij. Het was een groots gevoel om met elke zwaaibeweging het zaad aan de aarde toe te vertrouwen. Ik voelde me echt zoals de zaaier op het schilderij van Van Gogh zich gevoeld moet hebben. Het was maar van korte duur, want de akker was niet zo groot. Maar omkijkend lag daar wel een akker vol toekomst.