Anderhalve week gelden zwierf ik, met de zwerfgroep van de NTKC, over het Balloërveld. In de bosrand stond een prachtige hulst te pronken, vol van vrucht en blad dat niet zal dorren. Een mooie wens voor het komende jaar dacht ik. En een mooi traditioneel kerstplaatje, de rode bessen met het donkergroene blad. Alleen de sneeuw ontbrak nog.

Toen ik het plaatje thuis zag, trof het mij hoe de stekels van het blad een zekere hardheid uitstralen, zo afstekend tegen de lucht. Het zette me aan het denken. Zo erg is dat toch niet. Heb je zo nu en dan niet een felle prik nodig om wakker geschud te worden uit de lethargie die de grijze decemberdagen en het nieuws met zich mee kunnen brengen. Een prik om weer opmerkzaam te worden om ook het goede, het licht, te kunnen zien. Het licht dat achter de stekelige bladeren zichtbaar is. Het licht dat je kunt zien als er barsten in de verharding komen. Het licht dat het kerstkind de wereld brengt, het licht dat door ons heen wil stralen, opdat wij ook de wereld kunnen verlichten.

Wek mijn zachtheid weer,
geef mij terug de ogen van een kind,
dat ik zie was is,
en mij toevertrouw,
en het licht niet haat.