Afgelopen zondag overleed Wubbo Ockels. Als astronaut had hij gezien hoe kwetsbaar de planeet Aarde is. Hij zette zich met hart en ziel in voor een duurzamere samenleving. In het AD verscheen een laatste brief van hem, aan ons. Zijn brief is mij uit het hart gegrepen. Hierin beschrijft hij beschrijft precies wat ik ook probeer uit te dragen. Maar waar Ockels pleit voor een nieuw geloof, de mensheid, denk ik dat ons christelijk geloof juist een hele goede inspiratiebron is voor een duurzame houding.
‘Het is genoeg, we zijn te ver gegaan! De industriële revolutie heeft ons in een ongewenste situatie gebracht. We zijn door de natuur geraasd, we vernietigen onze levensbronnen. We moeten een ander pad kiezen, we moeten onze levens veranderen en de manier waarop we zaken doen.’
Laten we ‘het menselijke tijdperk’ begroeten. Laten we stoppen met de vernietiging van de aarde, van de mensheid; van ons. Laat het voor iedereen duidelijk zijn: we moeten een nieuwe houding vinden, een nieuwe cultuur, een nieuwe instelling, een nieuwe eenheid van de mensheid, voor ons voortbestaan.
We zijn geen bijen, die zonder bewustzijn een kolonie bouwen. We zijn geen neutronen, die zich niet bewust zijn van wat ze denken. Nee, we zijn intelligente wezens, en kunnen ons gedrag observeren. We zijn ons allemaal bewust van waar de mensheid naartoe gaat. We kunnen de mensheid in een betere richting krijgen, als we samenwerken. We kunnen een nieuwe religie creëren die ons allemaal samen brengt.
Onze wil is de sleutel. Het geloof in de mensheid zal ons die wil geven.
We moeten dus een nieuwe instelling vinden en onze wil is daarvoor de sleutel. Het christelijk geloof kan ons die wil, mijn inziens, ook geven. Ik vind die in eerbied voor het leven, de gehele schepping en de Schepper. En hierbij ben ik mij bewust dat de mens maar een klein onderdeeltje is van die prachtige schepping. Dat alle levende wezens er mogen zijn, omdat ze er zijn, ieder met zijn eigen intrinsieke waarde. Dat we daarom niet het recht hebben om ‘door de natuur te razen’, zoals Ockels zei.
Ockels noemt het woord eco-revolutie niet, maar in wezen roept hij daar wel toe op. Oud burgermeester van Bogota gaf hier in 1995 al gehoor aan. Hij zei tegen zijn plaatsgenoten: ‘Ik kan jullie niet rijker maken, maar wel gelukkiger’. En hoe heeft hij dat gedaan? Hij liet een gigantisch metrobussysteem aanleggen. De bussen rijden hierbij over speciale busbanen. En daarnaast kwam er 400 kilometer fietspad en meer groen in de stad. Resultaat: minder auto (en files), schonere lucht, minder CO2 uitstoot, een kortere reistijd en blije mensen (Trouw, 22 mei 2014). Wat wil je nog meer?
Groen geloven 