Wat is een oecumenische viering toch verrijkend. Het samen zijn, samen bidden en zingen geeft echt een gevoel van verbondenheid. En dan nog te beseffen dat overal op de wereld mensen in kerken samenkomen om samen te vieren rondom dezelfde liturgie die dit jaar door mensen in Letland was samengesteld. Mij doet dat wat. Op zo’n moment voelen al die mensen echt als kinderen van één Vader, mijn zusters en broeders. Onze Vader, krijgt dan betekenis.

Heel mooi was het dan ook om het Onze Vader ieder op zijn of haar eigen manier te bidden. Dan merk je dat de cadansen in het gebed van de verschillende stromingen van elkaar verschillen. Maar ze werden op elkaar afgestemd. Heel natuurlijk werd er gewacht tot ieder de strofe klaar had, voordat er aan de nieuwe werd begonnen. Zo ontstond er in mijn beleving een dynamisch, harmonisch geheel; een wolk van gebeden die de kerk vulden.

Boek, jij bent geleefd

Samen zingen. Het was een feest om mee te zingen in het koor, een samenvoeging van de Cantorij en mijn eigen koor. En wat een verrassing was het om te ontdekken dat we een prachtig lied in ons eigen repertoire hadden zitten dat we zelf totaal vergeten waren. Ik kende het niet en ik zing toch al aardig wat jaren mee. We hebben het lied “Boek, jij ben geleefd, zeg ons hoe te leven” met veel genoegen afgestoft en glans gegeven. We gaan het vast weer vaker zingen. En dat geldt ook voor een, voor mijn koor, nieuw lied “Dit ene weten wij, en aan dit één houden wij ons vast”.