De woensdag begin ik als het even kan met een rondje hardlopen. De laatste tijd alleen. Mijn medelopers zijn allemaal geblesseerd of herstellende ervan en nog niet toe aan een uur of langer. Eerlijk gezegd vind ik het ook wel heerlijk om alleen te gaan. Dan zie en hoor je toch meer onderweg. Ook vanmorgen was het weer puur genieten.

Knerpen en knisperen

De gedachte aan landgoed Heidestein in de sneeuw lokte me ook vanmorgen weer naar buiten. Het heeft wel wat hardlopen in de sneeuw. In het begin nog wat voorzichtig. Hoe glad is het? Dat viel reuze mee. Het eerste dat me opviel was het geluid van de sneeuw onder mijn voeten. Dan weer krakend, knerpend of juist knisperend. Losse sneeuw klinkt anders dan al enigszins aangestampt. En waar gestrooid is klinkt het sompig. Al die verschillen waren op een paar honderd meter stoep te ervaren.

Gamelanorkest

In het bos leek het of er een klein gamelanorkest was neergestreken. Drie bonte spechten roffelden vol overgave ieder op zijn beurt (ik heb begrepen dat het de mannetjes zijn die roffelen om indruk te maken op de vrouwtjes), ieder op een eigen boom met een andere toon en klank. Samen klonk het als muziek. Zo zou je best een concert kunnen componeren, ging als gedachte door me heen. Toen ik onder de boom van een van de spechten door liep en even bleef staan om hem te zoeken, vloog die weg. Jammer, zo kwam er een abrupt einde aan het concert.

Stilte

Op de hei was het prachtig. Alles wit, met de donkere kleur van de heide erboven uit. Nog een paar laatste restjes van de ochtendnevel. En dat heb je dan helemaal voor je alleen. Nou ja, bijna. Er is een heuveltje waar altijd een paar vogelaars staan. Maar verder, alleen maar stilte. Wel hoor je altijd het verkeer op de snelweg op de achtergrond. Maar het is net of door die achtergrondruis de stilte op de hei intenser wordt. Bij het ven sta ik meestal even stil om te genieten van de stilte, de kleuren, de heuvels, de speng en het bruggetje en als er geen ijs ligt de spiegeling van de berken in het water. Nu lag het ven onder de sneeuw.

Op de terugweg naar huis besefte ik dat ik toch maar een geluksvogel ben dat ik de dag zo mag en kan beginnen.

(Ik had geen fototoestel bij me, dus deze keer geen foto. Ik hoop dat het verhaal genoeg tot de verbeelding spreekt).