Een paar weken geleden liep ik samen met iemand het gebouw voor een vergadering binnen. Hij vroeg toen of ik me eraan ergerde dat hij met de auto was gekomen. Hij woont namelijk op steenworp afstand van de vergaderlocatie. ‘Nee,’ stelde ik hem gerust, “ik erger me niet,” Misschien had ik op dat moment moeten vragen of hij zich wellicht schuldig voelde omdat hij met de auto gekomen was. Het is immers een algemeen verschijnsel dat mensen moreel gedrag van anderen, zoals bijvoorbeeld lokaal alles per fiets te doen, onbewust opvatten als kritiek op het gedrag van hen.

Wereldverbeteraars wekken nogal eens irritatie. Ze confronteren, meestal onbedoeld, mensen met een kant van zichzelf die ze niet leuk vinden en liever niet onder ogen zien. Ik merk het ook om me heen. “Als ik jou zie fietsen en zelf in de auto rij voel ik me schuldig.” Wij hebben geen auto en doen daarom ‘alles’ op de fiets. Het is onze bewuste keuze met het oog op de kwaliteit van onze leefomgeving. Maar het is helemaal niet de bedoeling om anderen daardoor een schuldgevoel te geven. Toch hou je als ‘wereldverbeteraar’ de ander blijkbaar onbewust een spiegel voor.

Ik hoop echter dat ik door het fietsen voor anderen een inspirerend voorbeeld kan zijn. Zo vroeg ik, het is alweer jaren geleden, aan een koorgenoot of ik haar zou komen ophalen. Ons koor gaf een concert in het volgende dorp. Ze was enorm verbaasd toen ik op de fiets kwam. Voor mij was dat van zelfspreken, maar zij had er helemaal niet op gerekend. Ze was echter wel zo sportief om ook de fiets uit de schuur te halen. Achteraf zei ze tegen mij dat ze niet snapte waarom ze het nooit eerder had gedaan. Sindsdien stapt ze vaker op de fiets, ook als de afstand wat groter is.

Soms is het dus gewoon een kwestie van doen en dan ervaren dat het wel meevalt of dat het juist heel leuk is.

Foto: Jorik Algra