Met de kerstdagen waren we bij mijn broer in Boerakker. Gewoon gezellig met de familie; samen muziek maken en zingen (4 stemmig, niet altijd even zuiver maar wel leuk), spelletjes doen en natuurlijk lekker eten. Ondanks het natte en winderige weer hebben we nog een mooie wandeling door de modder gemaakt in de onlanden van het Westerkwartier. Maar de grootste verassing was toch wat ik tegenkwam op weg naar de bushalte om weer naar huis te gaan.

Het kleine dorp Boerakker ligt ongeveer 2 km ten noorden van de snelweg tussen Groningen en Drachten. Om naar de bushalte bij de snelweg te lopen kun je met een omweggetje door het dorp, of over een onverhard pad langs door de velden. Deze laatste weg is korter, dus daar koos ik voor. Het was echter al weer zolang geleden dat ik daar gelopen had, dat ik me niet meer voor de geest kon halen hoe het liep en of ik wel weer op de provinciale weg kon komen. Gelukkig klopte mijn herinnering dat het moest kunnen. Via een smal pad langs een sloot, waarvan het water zo hoog stond dat je goed moest kijken waar het pad ophield en de sloot begon, wist ik, zowaar met droge voeten dankszij de bergschoenen, de provinciale weg met fietspad te bereiken.

Vanaf dat punt was het niet meer zover meer naar de bushalte en ik zag dat ik nog zeeën van tijd had. Dan ga je vanzelf meer om je heen kijken. En wat zag ik daar tot mijn stomme verbazing in de berm? Fluitenkruid, in vol ornaat. Het blad van fluitenkruid had ik al veel meer gezien, maar dit was een plant in volle bloei. De natuur blijft je zo verwonderen, tenminste als je er open voor staat. Je kunt je natuurlijk afvragen of het wel zo’n goed teken is om eind december bloeiend fluitenkruid tegen te komen. Je denkt dan toch: klimaatverandering? Maar desondanks gaf deze bloeiende plant een glanzend randje aan mijn dag.

Laat je verwonderen en geniet de mooie dingen om je heen. Ik wens iedereen een wondervol 2018 toe.