Ik ben helemaal geen soortenjager. Maar als je toevallig hoort dat er grote kruisbekken zitten op Heidestein en je wilt toch gaan wandelen, ja dan is de keuze waar je gaat wandelen niet zo moeilijk.

Afgelopen zondag was het van dat prachtige weer. Koud, met een snijdende oostenwind, maar wel met een stralende zon. Ik was niet de enige wandelaar die een imitatie weggaf van een Michelinmannetje. Zo voelde ik me in ieder geval, maar koud heb ik het niet gehad. Er waren veel mensen op de been. Een gezin zag ik met een slee door het bos sjouwen. Dat was een raar gezicht. Er lag geen millimeter sneeuw. Maar toen ik bij de vijver bij het grote huis kwam, bleek dat je daar kon schaatsen. Tenminste aan één kant van het eilandje. Aan de ander kant lag het nog helemaal open. De ijspret kon hier in het klein beginnen.

Kruisbek mannetje. Foto J. Schwiebe, waarneming.nl

Maar goed, ik was op zoek naar de kruisbekken, die op deze plek duidelijk niet zaten. Ik had al wel een aantal groenlingen gezien. Die zijn ook prachtig. Het is nu de ideale tijd om vogels te gaan kijken. De zangertjes zijn goed zichtbaar, omdat er nog geen blad aan de bomen zit. Mijn favoriete deel van Heidestein is toch wel de open hei met het vennetje en het bruggetje. En daar bleken ook de grote kruisbekken zich op te houden.

Ik had niet naar de vogeltjes hoeven te zoeken, maar naar veel mensen bij elkaar met grote telelenzen en telescopen. Die hadden zich bij het bruggetje verzameld. De kruisbekken komen daar namelijk drinken. Er zat er echter ook een paar, een mannetje en een vrouwtje op een kale tak in een dennenboom. Ze lieten zich goed bekijken. Het mannetje is prachtig rood/rozebruin. Het vrouwtje is grijsbruin. En natuurlijk hebben ze een snavel waarvan de snavelpunten niet op elkaar sluiten maar langs elkaar heen gaan en zo een kruis vormen. Met deze snavel kunnen ze goed tussen de schubben van de dennen- en sparrenappels peuteren om de zaden eruit te halen. Volgens de kenners bij het bruggetje waren ze vroeg dit jaar. Eigenlijk is het toch hartverwarmend dat er zoveel mensen zich de moeite getroosten om een hele middag naar een klein vogeltje te staren en daar helemaal gelukkig van worden.

Op weg naar huis ben ik ook nog even langs het ven gelopen dat we met de natuurwerkdag in november geschoond hadden. Je krijgt toch een zekere binding met zo’n plaats als je daar een hele dag hebt gewerkt. In november stond het ven droog. Nu staat er weer water in dat uiteraard bevroren was. Zo in de late middagzon lag het ven er prachtig bij.