Ik ben gisterochtend (eigenlijk alweer een week geleden) naar een vliegshow geweest. Toen ik van huis vertrok, wist ik nog niet dat dit komen zou. Het kwam gewoon op mijn pad. Het was adembenemend mooi. Ik had het niet willen missen.

Even zitten

Het hardlopen zat al een poosje in het slob, zogenaamd te druk. Vorige week eindelijk weer eens gegaan. Het liep helemaal niet soepel, wat je natuurlijk verwachten kunt als je het een tijd niet hebt gedaan. Ik had ook niet al te best geslapen. Zo kwam het dat ik bij het ven op Heidestein even aan de oever ging zitten. Gewoon zitten en kijken, genieten van de warmte van de zon, de blauwe lucht, de kleuren en het lichte briesje.

Vliegkunstenaars

Toen zag ik hem plotseling, een gierzwaluw. Hij (misschien ook wel een zij, wie zal het zeggen?) maakte de mooiste figuren in de lucht om insecten te vangen. Er kwam er nog eentje bij en nog een. Uiteindelijk waren het er vier. Ze voerden een schitterende vliegshow op. Hun sikkelvormig silhouet in glijvlucht tegen de blauwe lucht. Soms lichtte de onderkant van de vleugels even op door het zonlicht. Dan weer vlogen ze in formatie naast elkaar, dan weer in een solovlucht. Ze toonden zich ware vliegkunstenaars.

Deel van het mysterie

Hoog maakten ze kapriolen in de lucht. Laag scheerden ze over het water om een slokje te drinken. En dat alles in stilte. Tenminste dat dacht ik, totdat ik ze wel degelijk heel zachtjes hoorde en hun snaveltjes op en neer zag gaan. Het was een geschenk dat ik mocht delen in deze intimiteit, zo voelde het. Op zulke momenten voel ik dat ik deel mag zijn van een groter, ons overstijgend geheel. Dat we deel zijn van het mysterie dat leven is, dat we misschien wel God mogen noemen. God is er, op wat voor manier dan ook, bij betrokken. Alles is doordesemd met Zijn kracht en wijsheid.

Opeens kwam er zomaar een einde aan de vliegshow; genoeg gedronken en gegeten. Voor mij was dat het seintje om weer verder te lopen. Het liep opeens een stuk lichter en soepeler. Wat een geweldig begin van de dag!