Ik ben al jaren donateur van Stichting Zaadgoed. Het doel van Zaadgoed is om de biodiversiteit in biologische zaadvaste rassen te handhaven of te verbreden. Dit doet ze door biologische boeren te ondersteunen zelf een of een aantal groentegewassen veredelen of oude rassen in stand houden of verbeteren. Donateurs ontvangen twee keer een Kiemkracht, de kleurrijke nieuwsbrief boordervol inspirerende verhalen. Afgelopen voorjaar zat er een leuke verassing bij: een vrolijk zakje met 10 tomatenzaadjes. Tien kleine zaadjes, wat zou dat worden? Vol verwachting heb ik ze gezaaid.

Geduld is een schone zaak

Nu moet ik wel toegeven dat ik het zakje eerst een poosje heb laten liggen. Met zaaien was ik dus een beetje aan de late kant. Daarom had ik mijn bedenkingen of het goed zou gaan. Ik weet niet meer hoe lang ik geduld moest oefenen voordat de eerste kiemplantjes opkwamen. Toen het eenmaal zover was twijfelde ik bij sommige wel even of het wel tomatenplantjes waren. Nadat, na de kiemblaadjes, ook de eerste ‘echte’ blaadjes waren verschenen bleken het toch echt wel tomatenplantjes te zijn. Half mei voelde ik mij de ‘trotse moeder’ van vier kleine tomatenplantjes.

Variatie

In juli begonnen ze te bloeien en verschenen de eerste groene knikkertjes. Voor mij was dat het moment dat ik er vertrouwen in begon te krijgen. Het verwondert me toch elke keer weer dat er zo’n grote plant uit zo’n klein zaadje kan groeien. Wat moet er een levenskracht in dat zaadje aanwezig zijn. Het is wel duidelijk dat de zaden die we kregen een mengsel was. Dat was ook de opzet. Twee planten hebben ronde vruchten gekregen. Die van de andere twee zijn veel ovaler. Bij de een lopen de vruchten uit in een sierlijk puntje en hebben twee kleuren groen, een donkere bovenkant en een lichtere onderkant. Bij de ander zijn de vruchten veel plomper van vorm.

Het zal toch wel goed gaan?

Eind juli gingen we op vakantie. Dat bracht wel enige ‘zorg’ met zich mee. Ze zouden toch niet ziek worden (Phytophthora) of verdrogen (het was bijna 40 graden)? De buren zouden er toch wel goed voor zorgen? Zouden ze al kleuren als we terugkomen? Bij thuiskomst via de achtertuin gleed mijn blik direct naar het hoekje met de tomaten. Wat een opluchting. Ze stonden nog overeind, groen en gezond. De vruchten waren gegroeid en de eerste kleurde licht oranje. Nu, twee weken later is de lichtoranje rood geworden en blijken de ovale tomaten oranje te worden. Ze zijn nog niet rijp. Het duurt nog even voordat we ze kunnen proeven.

Verbondenheid

Zelf groente, bloemen of dus tomaten opkweken uit zaad is toch wel iets heel bijzonders, al is het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld. Miljoenen mensen doen dat voor hun voedselvoorziening. Je ervaart op die manier de verbondenheid tussen voedsel, natuur en ons zelf. Je beseft dan ook hoe kwetsbaar die relatie eigenlijk is. Het kan zomaar misgaan. Het is een gave. Tot nu toe gaat het goed. Wie weet kan ik na mijn weekje wandelen in Engeland de eerste tomaten proeven, als er door de thuisblijvers tenminste goed voor gezorgd wordt.

Meedoen met selecteren

Het idee achter dit hele project is dat we als donateur meedoen in een veredelingsproject. Van ons wordt gevraagd om zaad te oogsten van de tomaten die we het mooist of het lekkerst vinden en dat terug te sturen naar de Zaadgoed. Die allerlekkerste tomaten kunnen we dan helaas niet allemaal opeten. Ik vind het bijzonder om deel te mogen zijn van dit unieke veredelingsproject waarin we met ons allen de diversiteit bevorderen. Ik ben heel erg benieuwd naar de resultaten. Wilt u ook nog meedoen? Dat kan! Als u nu donateur wordt van Stichting Zaadgoed ontvangt u ook nog een zakje met tomatenzaadjes als welkomgeschenk. U moet dan wel tot volgend voorjaar wachten met zaaien. Maar zoals eerder gezegd, geduld is een schone zaak.