C2C staat voor mij voor Cradle to cradle. Toen ik een e-mail van mijn broer kreeg met onderwerp C2C werd ik in eerste instantie op het verkeerde been gezet. Hij vroeg of ik mee wilde om het derde deel van de Coast to Coast walk te lopen. Hij wilde de reis opnemen in zijn aanbod van wandelreizen van zijn reisbureau Agro Natura. Ik mocht mee met de uitprobeer groep. Daar kon ik echt geen nee tegen zeggen, want….

drieënveertig jaar gelden, ik was 11, heb ik samen met een vriendinnetje en mijn grootouders de Coast tot Coast Walk gelopen. Wat voelden wij ons stoer. We liepen met ons eigen rugzakje dwars door Engeland, van de Ierse zee naar de Noordzee. Elke dag een stuk verder. We sliepen bij mensen thuis, bed and breakfast. In mijn herinnering vond mijn grootvader de weg met behulp van een handgeschreven boekje van Alfred Wainwright die de lange afstandsroute vier jaar eerder had gelopen en beschreven. Getekende kaartjes en schetsjes hielpen om de route te vinden. Maar we hadden ook weleens het kompas nodig, want de paadjes waren niet altijd even duidelijk. Het was voor ons een groot avontuur. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat we het laatste deel over de North York Moors niet konden doen. Het was in die warme en droge zomer van 1976, de hei stond in brand.

Gewoon lopen

Nu kreeg ik dus de kans om de tocht toch nog af te maken. Ook mijn moeder was mee en zij had het boekje van haar vader met aantekeningen van hem, bij zich. Zo was het net of mijn grootouders er nog een beetje bij waren. Zij hebben mij laten kennismaken met het langeafstandswandelen en daar ben ik ze nog steeds erg dankbaar voor. Het is zo ontspannend om alleen maar te hoeven lopen. Je gedachten mogen alle kanten opgaan. Je kunt stilstaan wanneer je wilt om te genieten van alles wat je ziet. Van het grootse; de uitzichten en van het kleinste; de bloempjes en beestjes. Op zulke momenten ervaar ik grote dankbaarheid om deel te mogen zijn van dat grote geheel. Een van de wandeldagen viel op 1 september, de Wereldgebedsdag voor de schepping. Een dag wandelen met aandacht voor alles om je heen en voor elkaar is ook een soort van bidden. Was er een mooiere manier om deze dag te vieren?

Landschap lezen

Mijn moeder had nog een boekje over het ontstaan van het landschap op de kop getikt. Ik merkte dat het echt wat toevoegde dat we daardoor het landschap beter konden ‘lezen’. Veel kleine begroeide heuveltjes bleken afvalhopen van ijzerwinning te zijn. Met het kwelwater komt nog steeds veel ijzer naar de oppervlakte. Sommige stroompjes in het veen/heide gebied hadden zo’n ijzerlaagje op het water en de bodem was bijna knaloranje. We vonden ook onbegroeide hopen van ‘steenafval’. We dachten eerste dat die wel heel recent zouden zijn. Maar ook deze hopen waren al meer dan 100 jaar oud. In het boekje lazen we dat dit afvalhopen waren van aluinwinning. Aluin heeft een antibacteriële werking (daarom wordt het gebruikt in aftershave of deodorant) en daardoor kan er op de hopen niks groeien. Bacteriën zijn immers de eerste levensvormen die zo’n hoop stenen kunnen koloniseren. Daarna komen pas de planten. Zonder de bacteriën kunnen de planten zich niet vestigen. Een mooi voorbeeld van hoe in de natuur alles van elkaar afhankelijk is.

Oergevoel

De route voerde ons over eindeloze heidevelden. Vaak met mooie uitzichten, want de North York Moors vormen een soort hoogvlakte, die echter niet echt vlak is. Hier en daar worden de moors doorsneden door riviertjes. Dan loop je opeens door het bos langs een riviertje met steile wanden. Dit maakt de tocht heel afwisselend. Het klinkt gek, maar misschien heb ik nog wel het meest genoten van een uur wind en regen op de uitgestrekte hei. Het landschap werd er nog woester door. Het voelde zo ‘oer’ om daar te lopen. Dan ben je als mens toch maar klein en nietig, eigenlijk even kwetsbaar als de rest om je heen. En toch voelde ik me daar ook onoverwinnelijk de oerkrachten trotserend. Desondanks het oergevoel was de pub die toen we een bocht om gingen in de verte opdoemde ook wel heel welkom.

Schoonheid van zeewier

De laatste etappe van de route loopt boven langs de kliffen met spectaculaire uitzichten op de kust. Het eindpunt, het rovershol Robin Hood’s Bay zagen we onderaan de steile kliffen al vanuit de verte liggen. De zee klotste tegen de rotsen omhoog. Tegen de tijd dat we er waren was het water gezakt en konden we in de baai naar fossielen zoeken. Dat was natuurlijk leuk en we hebben ook wel wat gevonden. Maar de schoonheid van de wereld van het zeewier die daar voor me openging was misschien nog wel mooier.

Kijk voor meer wandelreizen en vogelreizen in Engeland, Noorwegen en Polen eens op www.agronatura.nl