Twee weken geleden heb ik de St. Cuthbert’s way gelopen, een ‘pelgrimsroute’ op de grens van Schotland en Engeland. St. Cuthbert was een monnik en werd in 664 prior van het klooster in Melrose. In 687 overleed hij en werd hij begraven op Lindisfarne (Holy Island). De St. Cuthbert’s way verbindt deze twee plaatsen met elkaar. Agronatura heeft daar een heel mooi wandelprogramma omheen gemaakt.

Het klooster in Melrose is denk ik erg mooi geweest gezien de ruïne die er nu nog van over is. Een tijdlang was dit het klooster waar Cuthbert woonde en prior was. Hij was erg geliefd bij de arme bevolking. Hij trok naar afgelegen dorpjes om daar het evangelie te brengen. Hij leefde eenvoudig en stond bekend om zijn vroomheid, zorgvuldigheid en gehoorzaamheid. De ruïne van het klooster is nu het beginpunt van de St. Cuthbert’s way.

Geuren en kleuren

Direct nadat we Melrose, een typisch Engelse village, verlieten begonnen we aan de eerste klim naar de Eildon Hills, die vlak voor ons ‘oprezen’. Op de hellingen werden we overweldigd door de geel bloeiende gaspeldoorn. Wist u dat die naar kokos ruikt? De wandeling voerde ons aan de andere kant van de Hills door bossen en langs  de rivier de Tweed. Weer werden we getroffen door een geursensatie, boshellingen vol met daslook. Nog nooit had ik die zo massaal zien bloeien. Maar de uiengeur kwam me eerlijk gezegd op een gegeven moment wel de neus uit.

De wandelingen waren heel erg afwisselend. We liepen langs rivieren en beekjes, waar oeverzwaluwen in de steile rand hun holletjes hadden gemaakt, door romantisch bossen met daslook en bluebells (boshyacinten), langs een oude Romeinse weg met eindeloos veel bloemen in de berm, over grasheuvels met de karakteristieke gestapelde stenen muurtjes, heidevelden met heel veel wollegras en boven de kliffen aan de kust van de Noordzee. Ik heb genoten van de eindeloze heuvels, de uitzichten, de zon en de wind. In de weidsheid van het landschap voelde ik me vrij en verbonden, een met Gods schepping. Het deed me spontaan zingen; the Irish Blessing.

May the road rise to meet you.
May the wind be always at your back.
May the sun shine warm upon your face,
the rains fall soft upon your fields.
And until we meet again,
Until we meet again,
May God hold you in the palm of his hand.

May the sun make your days bright,
may the stars illuminate your nights.
May the flowers bloom along your path,
your house stands firm against the storm.
And until we meet again,
Until we meet again,
May God hold you in the palm of his hand.

Farne Islands

In 676 ging Cuthbert als kluizernaar leven op de Farne Islands. Hier ontpopte hij zich tot een van de eerste natuurbeschermers door zich te ontfermen over de broedende eidereenden, die in Northumberland nog steeds ‘cuddy ducks’ genoemd worden. Wij hebben de Farne Islands ook bezocht. Vogelaars weten dat dit rotseilandjes zijn die vol zitten met, in de lente, broedende vogels. Nog nooit heb ik zoveel zeekoeten, drieteenmeeuwen, papagaaiduikers en andere meeuwen en ‘koeten’ bij elkaar gezien. Op de kleinste richeltjes bouwen ze een nest en het is niet te geloven dat niet alle eieren naar beneden vallen. Op Inner Farne, net iets meer dan alleen een rots, mochten we van de boot af. Op dit eilandje staat de St. Cuthbert’s kapel die waarschijnlijk dateert uit de 13^e eeuw, maar daarna nog wel weer een keer is opgeknapt. Hier broeden nog steeds eidereenden, gebroederlijk naast sterns en andere vogels. Het was bijzonder dat we ze van zo dichtbij konden bekijken. Het leukst waren toch wel de papagaaiduikers (ik kende ze alleen van Huffin en Puffin uit de boekjes van de Vijf van Enid Blyton). Ze zijn prachtig met gekleurde snavels, die te groot lijken voor hun lichaam en ze lopen zo parmantig. Het boottochtje was natuurlijk een echte toeristische attractie, maar ik had het niet willen missen.

Holy Island

In 684 werd Cuthbert bisschop van Lindisfarne, Holy Island, dat alleen met laag water is te bereiken. Met een stevige wind in de rug en één korte maar heftige bui, hebben we de oversteek lopend veilig volbracht. Op het eiland staat nog de ruïne van het klooster, nu het eindpunt van de St. Cuthbert’s way.

Cuthbert overleed in 687 en werd op Lindisfarne begraven. Daar ligt hij echter niet meer. Na de inval van de Vikingen, 875, hebben monniken zijn resten opgegraven en daar een paar jaar mee rondgesjouwd. De legende wil dat ze het lichaam een tijd verstopt hebben in Cuthbert’s cave, waar we ook langs zijn gekomen. Uiteindelijk is Cuthbert herbegraven in Durnham.

Voor mij was deze reis de vuurdoop als reisleider op de wandelingen. Gelukkig is alles goed gegaan; we zijn niet verdwaald, ik ben niemand kwijtgeraakt, geen blessures, en het was een hele leuke groep. Ik ga volgend jaar weer! Ook zin om mee te gaan? Kijk dan op Agronatura. Ik vertrek binnenkort alweer voor de Coast to Coast Walk. Er zijn nog een paar plaatsen vrij voor het laatste deel over de Yorkshire Moors. Deze heb ik een paar jaar geleden al gelopen, lees hier het verslag, en ga die nu begeleiden.

Foto’s: M. Tiemens-Hulscher