Wat heb ik het gemist, samen zingen. Tot vorige week. Toen hebben we samen gezongen op een heel bijzondere manier en plek.

Zo langzamerhand mogen we weer steeds meer; naar school, samen buiten sporten, naar restaurant en terras, naar het museum en theater. Weliswaar allemaal op gepaste afstand, maar het mag. Echter, juist datgene wat ik zo mis, onze koorrepetities, het samen zingen, zit er nog niet in. Het was dan ook een aangename verrassing toen er via de e-mail een heel bijzonder zangproject voorbij kwam. Samen zingen in het bos.

Openluchttheater

Pilonnetjes langs het pad wezen de weg naar een open plek in het bos, direct grenzend aan de bebouwde kom van Driebergen. Een plek die ik niet kende, terwijl ik juist in de afgelopen maanden er vaak vlak langs gelopen ben. Als ik eens rechts was gegaan, waar ik altijd links ging, dan had ik het zelf kunnen ontdekken. Vroeger was het een openluchttheater, werd ons verteld. Tot een paar jaar geleden kon je daar de resten nog van zien, maar nu is alles weg. Omgeven door hoge bomen en sprengen is het een ideale plek om samen te zingen. Het geluid verdwijnt niet zomaar de verte in, waardoor je elkaar toch goed kunt horen. Wat was het heerlijk om weer samen te zingen. Wat kun je elkaar veel geven door tijdens het zingen oogcontact of een gebaar te maken, juist als je wat verder van elkaar afstaat.

Een muzikale knuffel

Heeft u wel eens een muzikale knuffel gehad? Ik tot afgelopen dinsdagavond ook niet. Maar het was een hele mooie ervaring. Iemand die jou vanaf 1,5 meter toezingt, terwijl jij het alleen maar hoeft te ondergaan. Staan met je ogen dicht. Een stem dichtbij, alleen voor jou, met op de achtergrond de stemmen van anderen en het gezang van de vogels; een cadeautje. Ik voelde me als het ware omhuld door liefde. Zo waardevol in deze tijd, waarin we elkaar geen fysieke omhelzing mogen geven. Ook het de ander toezingen was heel bijzonder. Door het zingen wil je de ander iets van jouw liefde voor hem/haar voor de aarde laten voelen. En het werkt! Bijna iedereen had wel ‘ iets bijzonders’ gevoeld, al is het moeilijk om daar de goede woorden voor te vinden. Maar dat is juist het mooie van muziek, die woorden zijn niet meer nodig.

Wereldliederen

We zongen vooral ‘wereldliederen’. Liederen uit vele culturen met een schat aan levenswijsheid en vitaliteit, die vaak betrokken zijn op de natuur. Hoe mooi was het om juist dit soort liederen buiten te zingen, omringd door groen, water, muggen (ja die waren wel een beetje lastig) en vogels. Als wij stilhielden, vielen de vogels in. Tenminste, zo heb ik het ervaren. Ze zullen ook wel door ons heen gezongen hebben, maar dat hoorden we natuurlijk niet. Een paar keer hebben we heel stil een poos naar het vogelconcert geluisterd. Hoe vaak doe je dat nou? Terwijl het elke avond zou kunnen. Het gaf mij een gevoel van rust en verbondenheid. Wie weet, luisterden ze ook wel naar ons.

Zo diep in de aarde als een boom
Zo hoog in de hemel als een boom
Gaat mijn pad
Levenspad

Zo’n zangproject is een van de vele mooie dingen dankzij de corona-crisis ontstaan. Deze crisis die aangeeft dat het hoog tijd en nodig is om na te denken over hoe we samenleven met elkaar en de rest van de schepping, en hoe we dat in de toekomst zouden willen. Het antwoord van dit zangproject zou zijn ‘in verbondenheid met elkaar en de natuur’. En daar is niet veel voor nodig; aandacht en liefde. Vol positieve energie fietste ik na afloop weer naar huis. Vol verwachting kijk ik uit naar de nog komende avonden.

Mee doen kan nog. Hier meer info.