Wie had ooit gedacht dat zingen kon leiden tot het verwijderen van bramenplanten? Ik niet, maar toch is het zo. We zingen op een openplek in het bos, en die dreigde overwoekerd te worden door de bramen. Dus zijn we aan de slag gegaan.

Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Maar met zingen gaat het net zo. Als je graag zingt, kun je niet zonder. Dan word je doodongelukkig. Thuis, in de keuken, onder de douche, kunnen we natuurlijk nog naar hartenlust zingen. Maar samen zingen zit er voor grotere groepen, koren, nog steeds niet in. Tenzij buiten.

In een vorig blog schreef ik al over een initiatief om buiten te zingen, op een open plek in het bos. En hoe toepasselijk, op de plek waar vroeger een openluchttheater is geweest. Nu zijn we een paar weken later en, zoals dat gaat in de natuur, dreigt de openplek overwoekerd te raken met, in dit geval, bramen. Een van de zangers nam al een snoeischaar mee om een sta-plekje vrij te maken. Ook handig om de 1,5 m aan te geven. Maar als we er een paar weken niet komen, dan kon de plek weleens onbegaanbaar geworden zijn. Dus besloten we met een groepje de handen uit de mouwen te steken.

Noodgedwongen begonnen we op de afgesproken ochtend met een gezellige picknick, want wat schetste onze verbazing? Twee mannen van de gemeente. Met een bosmaaier waren zij de bramen aan het maaien. Toeval? De wet van …….? De oudste van de twee vertelde dat hij (de resten van) het openluchttheater nog wel gekend heeft. De mannen vonden het wel bijzonder dat de plek nu weer gebruikt wordt om te zingen. En als wij de bramen met wortel en al wilden verwijderen was dat prima.

We gingen voortvarend aan de gang. Braam wortelt gelukkig niet zo heel diep. Als je een stevige wortel te pakken had, trok je zo een paar decimeter eruit en kwam je vanzelf bij de volgende plant. Allemaal broertjes en zusjes, kloontjes, van elkaar. Het leuke was dat we de fundering of de oude vloer van het theater konden voelen met de spade als je meer dan 15 cm diep stak. Al werkende stelde ik me voor hoe het er toen uitgezien moet hebben. Waar zat het publiek, waar was het podium? Kan zoiets weer gerealiseerd worden?

Na een uur werken hadden we een heel stuk kaal. Eigenlijk zouden we nog gras moeten zaaien, want nu is het een zandbak zonder structuur geworden. Met wat regen wordt dat een grote moederpoel ben ik bang. Na de vakantie zullen we zien wat er van onze noeste arbeid geworden is. We hadden in ieder geval een gezellige ochtend.