Het voelde als een soort bevrijding, een verademing, onze fietskampeervakantie in Zweden. Onderweg besefte ik pas hoezeer het corona-gebeuren en dan met name de berichtgeving daarover, ongemerkt op mijn beleving van het dagelijks leven drukte.

Al voor Covid-19 zich aandiende waren we van plan om naar Zweden te gaan. De boot van Rostock naar Trelleborg was al geboekt. Die boot is tijdens de coronacrisis de hele tijd blijven varen. Natuurlijk hebben we ons afgevraagd of we wel moesten gaan. Zweden bleef maar code oranje (negatief reisadvies) houden, al wist niemand waarom. Het RIVM wees naar buitenlandse zaken die de codes bepaalt en buitenlandse zaken zei dat ze hun beslissingen nemen op basis van advies van het RIVM. Daarom hebben we zelf maar gekeken naar de situatie in Zweden. De besmettingsgraad in Zuid Zweden, onze bestemming, bleek veel lager te zijn dan in Nederland en de streek is bovendien zeer dun bevolkt. Daarom hebben we besloten om toch te gaan. Van die keuze hebben we geen moment spijt gehad.

Vrije leven

De aankomst met de boot in Trelleborg om 6 uur ’s ochtends begon met een dramatische zonsopkomst. Donkere wolken en regen braken de opkomende zon voor het oog in tweeën. Het bleek de voorbode van de een winderige dag met buien. Gelukkig hadden we langs de zuidkust wind in de rug. In de luwte van een oude vuurtoren en een molen haalden we de brander en pannen uit de fietstas en maakten we thee en cup a soup. Dat gaf mij ondanks, of misschien wel dankzij, wind en regen het gevoel van het vrije leven.

Dat gevoel hield vrijwel de hele vakantie aan. Mede natuurlijk omdat we de helft van de overnachtingen wild hebben gekampeerd. Dat mag in Zweden en daar verheugden we ons erg op. Eerlijk gezegd bracht het ook wel een beetje stress met zich mee. Thuis hadden we het idee dat er genoeg goede kampeerplekjes te vinden zouden zijn. Ter plekke bleek het nog best moeilijk. In het noorden van Zweden zal het misschien makkelijker zijn. En wat is een goed plekje? Liefst zo vlak mogelijk, dichtbij (drinkbaar)water, ver genoeg van de weg en bebouwing (is verplicht) en wel bereikbaar met de fiets. En o ja, liever geen grote rode bosmieren.

Het bleek dat je op de bereikbare plekken aan de oevers van de meren vaak niet mocht kamperen. Dit waren zwemplekken of er stonden huizen. In het bos was er meestal geen water. Dat laatste hebben we een paar keer opgelost door aan het einde van de dag al onze bidons, veldfles en thermosflessen ergens met kraanwater of gefilterd water uit een meer te vullen en dan op zoek te gaan naar een plekje. Dan hadden we toch genoeg water om te drinken, mee te koken en om ons enigszins te wassen. Het was heel speciaal om zo met ons drieën te kamperen. Samen op een plekje, midden in de natuur, dat voor een paar uur helemaal ‘van ons’ was.

Innerlijke rust

’s Ochtends werd ik vaak vroeg wakker. De zon kwam al om een uur of 5 op. Soms liep ik dan naar een mooi plekje om gewoon stil te zitten. Dit waren bijzonder fijne uurtjes. Alleen, met het water, de lucht, de zon, de bloemen, insecten en vogels. De weldadige stilte die de omgeving uitstraalde kwam dan bij me binnen en gaven me innerlijke rust. Als vanzelf gaan mijn gedachten dan naar onze Schepper en word ik overspoeld door ontzag, verwondering en dankbaarheid en voel ik me een gezegend mens. Dat ik hier mag zijn, dat ik dit mag ervaren. Dit is pure rijkdom. Dit is waar ik gelukkig van word. Daar zitten en de omgeving in je opnemen is voor mij een vorm van bidden. Maar als je er woorden aan wilt geven:

God, vader en moeder van al wat bestaat,
Schepper van alle schepselen,
U heeft ons naar uw beeld geschapen
en ons een plek gegeven te midden van
al die andere broeders en zusters.
Wij vragen U dat wij ons steeds verder openen
voor de rijkdom en de schoonheid van uw schepping
en haar naar vermogen tot haar recht laten komen,
als uitdrukking van uw liefde.
Door Christus, onze Heer. Amen.