Lieve lezers,
Het is niet echt mijn gewoonte om jullie ‘persoonlijk’ aan te spreken. Vandaag maak ik een uitzondering. Ik merk namelijk dat het schrijven van mijn blog elke twee weken me op het moment best wel zwaar valt. Ik sta half in vakantiestand en had/heb de mantelzorg voor mijn moeder die twee weken geleden geopereerd is. Mijn hoofd staat er gewoon niet naar en daarom las ik maar een pauze in.
Vandaag toch nog twee losse flodders over duurzaam kamperen en dankbaarheid. Lees verder
Het voelde als een soort bevrijding, een verademing, onze fietskampeervakantie in Zweden. Onderweg besefte ik pas hoezeer het corona-gebeuren en dan met name de berichtgeving daarover, ongemerkt op mijn beleving van het dagelijks leven drukte. Lees verder
Het was wel een beetje afzien (koud), maar toch hebben we genoten van onze fietskampeervakantie in de laatste week van april. Het was een koude week met wisselvallig weer. Zon, wolken en buien, sommigen met hagel, wisselden elkaar in snel tempo af. Dan is het steeds jas aan, jas uit, regenbroek aan, regenbroek uit. ’s Nachts koelde het af tot vlak boven het vriespunt. We lagen dan ook tot en met onze kruin in de slaapzakken. De extra dekentjes, sjaals, mutsen en handschoenen waren deze keer geen overbodige luxe.
De route ging dit keer oostwaarts, om met een paar voor ons nieuwe terreinen van de NTKC kennis te maken. De terreinen van deze kampeerclub liggen in prachtige stukjes natuur. Ze zijn soms nauwelijks als camping te herkennen. Wat extra paadjes en kale plekjes voor je tent is soms alles. Afgezien van een vaak bescheiden toiletgebouw, met altijd een wc, meestal een wasgelegenheid en soms een warme douche. De terreinen bieden zo het ouderwetse echte kampeergevoel: weg van de drukte, back to basic in je eigen tent en omgeven door stilte. Nou ja, we werden wel gewekt door de zingende vogels. Maar het was wel door de stilte dat je die zo goed kon horen.
Het eerste terrein waar we naar toegingen ligt op het landgoed Den Treek-Henschoten. Het was maar een klein uurtje fietsen er naar toe, maar dan ben je toch al op weg en aan het kamperen (we konden die dag pas in de middag vertrekken). Het is een schitterend terrein met een centraal heideveld met kampeerplaatsen er omheen en ook nog tentplekken in het omringende bos. Zo dicht bij huis ontdek je dan weer nieuwe mooi plekken. Eigenlijk zouden we daar best een keer een paar dagen kunnen blijven staan, om hele nieuwe wandelingen te maken. Wie weet komt dat er ooit nog eens van…..
Wij zijn de volgende dag meteen verder gefietst, richting Kootwijk. ’s Morgens fiets je dan nog in het groen van de Gelderse Vallei met veel grazige weiden en houtwallen. En als je dan in de buurt van de Harskamp de provinciale weg oversteekt fiets je opeens op de Veluwe. Zo’n verschil in landschap in zo’n korte tijd. Dat is het leuke van in Nederland fietsen. Even verderop hield het bos plotseling op en kwamen we op de vlakte van het Kootwijkerzand, waaruit als een imposante kathedraal het monumentale zendstation van Radio Kootwijk oprijst. Wat een gebouw en dat op die open vlakte. Ik voelde me echt maar een heel klein mensje. Maar niet alleen het gebouw riep ontzag bij mij op, ook de techniek van 100 jaar geleden die erachter zat. Dat ze contact konden maken met een zend- en ontvangststation op de hoogtevlakte Malabar nabij Bandoeng in Nederlands-Indië.
De fietsdag eindigde bij de Kooiberg bij Ugchelen (we hebben Ugchelen trouwens nooit gezien). Hier kampeerden we echt in het bos. We hebben dan ook heel veel moeite gehad om het terrein te vinden. Met wat vragen en door het mulle zand ploegen, met vol bepakte fietsen is dat geen lolletje en voor de ketting is het ook niet zo best, hebben we het toch gevonden. Toen we de tent hadden opgezet en we het terrein wat meer gingen verkennen bleken we vlak naast het fietspad te staan waar we eerder overheen gekomen waren. Toen hadden we het terrein helemaal niet als een camping herkend. Aan de wroetsporen van de wilde zwijnen konden we zien dat we het terrein deelden met andere dieren. ’s Avonds lieten de zwijnen even luid en duidelijk van zich horen door te krijsen. Maar wij hebben ze niet om de tent horen scharrelen. Onze ‘buren’ vertelden dat ze in de nacht daarvoor de wilde zwijnen konden horen knorren, zo dichtbij waren ze.
Ondanks de kou, waar we ons goed tegen gewapend hadden, hebben we weer genoten. Nederland is in het voorjaar met het lichte groen en het bloeiende fluitenkruid, de zingende vogels en met zijn afwisselende landschappen toch wel erg mooi.
Schrijf toch over jullie fietsvakanties, wordt er vaak tegen me gezegd. Dát vinden de mensen nou leuk om te lezen. Dus bij deze doe ik dat maar.
Dit jaar zijn we weer naar Denemarken geweest (vanuit Driebergen naar Leer gefietst en van daar met de trein naar Esbjerg). Denemarken is en blijft een heerlijk fietsland: licht glooiend, veel kleine landweggetjes en bewegwijzerde fietsroutes die ook op de kaart staan aangegeven. Karakteristiek voor het landschap zijn de witte kerkjes, al of niet met een rood dak, en de vele windturbines die over land lijken uitgestrooid. Heel eerlijk gezegd kunnen de glooiende, uitgestrekte tarwevelden soms wel wat eentonig worden. Maar langs de westkust van Jutland was er afwisseling genoeg; prachtige uitzichten over de fjorden, weer een stukje bos of een moerasgebied met veel bloeiende bloemen en vogels. Het ene moment fietsten we nog langs de duinen en het volgende moment boven over de kliffen. Dat was echt magnifiek.
Ja, en dan natuurlijk onze kampeerplekjes. Daar doen we het misschien wel allemaal voor. We hebben een boekje ‘Overnatning i det fri’ (overnachten in het vrije). Plekjes in de natuur, vaak met water en wc en soms zelfs een douche, waar je je tent mag opzetten. Vaak staan er op deze plekjes ook shelters, waar we ook een paar keer in geslapen hebben, en is er een vuurplaats of een zwemplek (als alternatief voor een douche). Kamperen op dit soort plekjes geeft ons het ultieme gevoel van vrijheid. Soms waren ze moeilijk te vinden, maar met behulp van vriendelijke en behulpzame Denen is het toch elke keer weer gelukt.
Bij één overnachtingplaats was de wasgelegenheid wel heel minimaal. Een buitenkraantje waarvan je de knop ingedrukt moest houden om het water te laten stromen. Knop los, water stopt. Probeer dan maar eens een kommetje van je handen te vullen met water. We hadden echter al lang ontdekt dat op het kerkhof bij de kerkjes een gebouwtje met meestal een keurige WC en wasbak stond, waarvan de deur altijd open is (helaas in tegenstelling tot de deur van de kerkjes zelf). En laat nu op twee minuten fietsen boven op de heuvel zo’n kerkje staan. Terwijl we daar onze tanden poetsten merkte mijn dochter laconiek op dat als je zwerver zou willen worden je dit in Denemarken zou moeten doen. Je hebt er shelters om te slapen en bij de kerk een WC en een wastafel om je te wassen.
Groen geloven 