We keken er lang naar uit. Vijf nachten in een hut op de Hardangervidda in Noorwegen. Weg van alles. Alleen met elkaar, met de bergen, de meren, de planten en de dieren en de stilte. Bijna tot op de dag van vertrek was het spannend of we konden gaan. Maar met een PCR test voor de doorreis door Denemarken en voldoende vaccinatie voor Noorwegen is het gelukt. Net op tijd, hoorden we toen we terug waren. Een paar dagen later waren we Noorwegen misschien niet meer in gekomen. Wij hadden geluk. Het was een hele bijzondere week, samen met mijn moeder, mijn broer en mijn dochter.

Na een reis van twee dagen begonnen we aan onze eerste wandeldag. Wat we toen nog niet wisten was dat het een lange en vermoeiende dag zou worden. We zouden afzien met onze zware rugzakken (voor vijf dagen eten mee), het pad was soms steil, we moesten klauteren over stenenvelden en stroompjes oversteken. Maar bovenal hebben we genoten van de prachtige uitzichten op de bergtoppen met restanten sneeuw, de dalen met de vele meertjes, en een eindeloos landschap van stenen en groen.

Heel veel plantjes en meer

Lopen in de bergen heeft iets rustgevends. Het enige dat er echt toe doet is dat je je voeten goed neerzet. Je kijkt dus veel naar de grond en dan blijkt dat eindeloze groen vol kleur te zitten met bloeiende plantjes: Steenbreek, purpergentiaan, twee soorten vrouwenmantel (alpine vorm), moerasaardbei en nog veel meer. We liepen boven de boomgrens. De berken en de wilgen die er waren, daar liepen we overheen. Die waren slechts een paar decimeter hoog.

Op een gegeven moment hoorde ik steeds ‘ping’. Even had ik de associatie met een stroom sms-jes die binnenkwam. Maar de telefoon zat diep weggestopt in de rugzak en was uit. Bovendien hadden we in het gebied geen bereik. Het bleek de roep van de goudplevier te zijn. Waarschijnlijk was ze haar jongen aan het waarschuwen dat ze moesten blijven zitten waar ze zaten. Maar moeders (het kan ook de vader geweest zijn) hebben we heel mooi kunnen zien.

En daar was plotseling die geur van kraaiheide. Heerlijk. Van die geur krijg ik diep van binnen een speciaal soort geluksgevoel, een gevoel van vrijheid. Ik weet niet hoe dat komt, maar ik geniet met volle teugen van die momenten. Ze zijn bijzonder en intens. Ik ruik de kraaiheide meestal eerder dan ik het zie. Maar blijkbaar kan niet iedereen de kraaiheide ruiken. Mijn moeder, broer en dochter zeiden tenminste dat ze niks roken.

Alleen met elkaar in de natuur

Na een halve dag lopen boog het ‘toeristenpad’ naar links en moesten wij rechtdoor onze eigen weg zien te vinden tussen al die stenen door. De GPS met een globaal aangegeven route was daarbij een grote hulp. Maar het bleef soms lastig. Soms liepen we op een paadje, maar dat kon zomaar weer ophouden. Moesten we wat hoger lopen of juist wat lager? We hadden geluk dat het ‘zo droog’ was. We konden vaak met droge voeten dwars door een veenpluisveld heen, waar we eigenlijk natte voeten hadden moeten krijgen. Zelf je weg zoeken kost veel tijd en energie, maar is ook heel avontuurlijk. Het was al avond toen we uiteindelijk, moe maar voldaan, bij de hut aankwamen.

Vijf dagen waren we op onszelf aangewezen. We haalden water uit het meer dat we zo konden drinken. We hebben een net uitgezet om forel te vangen. Toen mijn broer en ik het de volgende ochtend, voor het ontbijt, binnenhaalden was het nog leeg. Geen vis dus bij het eten. Zo bezig zijn versterkt mijn bewustzijn van onze verbondenheid met de natuur. Wij waren niet afhankelijk van die vis voor ons eten, maar stel dat dat wel zo was geweest?

Nu was het een mooie belevenis, zo vroeg op het meer. Het zonnetje brak even door het wolkendek heen van wat verder een wat regenachtige dag zou zijn. Maar ook dat heeft zijn charme. Ik heb me elke dag gelaafd aan de schoonheid van het grote en het kleine, van de weidsheid en de woestheid, en bovenal van de stilte. Waar vind je dat nog, een gebied zonder ‘menselijke’ geluiden? Het was niet moeilijk om hier Gods aanwezigheid te ervaren, diep verscholen in alles wat leeft en zich ontvouwt. Hier krijg je een glimp van de heelheid van de schepping. Zo ervaar ik dat tenminste.

Contact

Toch zijn we een keer naar een top gelopen om te bellen met de buitenwereld. Op de kaart stond aangegeven dat we daar bereik zouden kunnen hebben. Mijn broer wilde dat graag uitproberen, omdat hij deze reis misschien wel in zijn reisprogramma wil opnemen. Op weg ernaar toe dacht ik even dat ik twee mensen op de kam zag lopen. Door de kijker zag ik dat het een gewei was van een rendier. Alleen het gewei stak boven de kam uit. Ik keek nog eens goed en zag onder de kam een hele kudde rendieren. We telden er wel 300 tot 400, mannetjes, vrouwtjes en heel veel jongen. Plat op onze buik hebben we naar de kudde gekeken. Wat was dat mooi. Natuurlijk hadden we gehoopt een rendier te zien, maar zoveel tegelijk, dat hadden we niet durven dromen. Pas toen de kudde verder getrokken was zijn wij ook doorgelopen, want we wilden ze niet laten schrikken.

Op de top was er inderdaad bereik. We belden eerst naar mijn man (die fietst in Frankrijk op weg naar Lissabon waar hij begin september deelneemt aan het fietscongres Velocity). Hij was in gesprek en stuurde een sms-je ‘kan ik later terugbellen?’ ‘Nee, dat kan niet. We staan op een top en hebben alleen hier bereik. Het waait, het regent en er komt mist, we wachten niet lang’. Prompt belde hij terug. Het was toch fijn om elkaar te laten weten dat het goed gaat. We hebben ook mijn vader gebeld. Hij was opgelucht om te horen dat we niet de zware onweersbuien hadden gehad die het weerbericht voor zuid Noorwegen aangaf. We hebben hem maar niet verteld dat we zijn vrouw de eerste dag alleen in een tentje voor de nacht hadden achtergelaten, omdat In één dag naar de hut te ver was en dat wij haar de volgende ochtend hebben opgehaald. Dat zou hij wel horen als we weer thuis waren. En mijn moeder vond het geweldig, alleen in een tentje in de stille nacht.