Wat was het stralend weer in maart. Ik heb er van genoten. We hebben veel gefietst, gewandeld en zelfs gekampeerd. Maar aan de andere kant knaagt de wetenschap van de klimaatverandering. Zulke hoge temperaturen en geen druppel regen in maart, wordt dat het nieuwe normaal?

Tegenwicht

Het mooie weer begon al eind februari. Ik herinner me dat omdat ik 27 februari voorging in een woord en communieviering en in het welkomstwoord sprak over de krokussen. Bij ons in de tuin stonden die al lang boven de grond, maar nog met dichte bloemen, als het ware bibberend in de kou. Net voor die zondag hadden ze hun bloemen geopend om de stralende zon te begroeten en de hommels te verwelkomen. Ik noemde het als een teken van hoop, als iets om je aan te laven, als tegenwicht voor de schokkende oorlogsbeelden uit Oekraïne. Genieten van het voorjaar met het daarbij horende ontluikende leven, leek opeens niet meer zo vanzelfsprekend.

Zachte kracht

En dan worstelen we ook met de vraag of je wel van het lekkere weer mag genieten terwijl dit hoogst waarschijnlijk komt door klimaatverandering. Mijn antwoord is een volmondig ja. Want niemand, en ook de wereld, schiet er iets mee op als we het niet doen. Met mooi weer gaan we vaak naar buiten en kunnen we onze verbondenheid met en liefde voor de natuur versterken. Liefde voor de natuur is onontbeerlijk om haar te behoeden en te bewaren. Met mooi weer toont de natuur  zich op haar mooist. Helemaal nu, met het ontluikende groen van de berken, de bloesembomen die her en der al volop in bloei staan, de vogels die volop zingen, de spechten die er lustig op los roffelen, het geel van het klein hoefblad, speenkruid en de paardenbloemen dat je zonnig tegemoet straalt, het wit van de bloeiende bosanemonen als een tapijt onder de beuken. Het maakt mij gelukkig als ik dat allemaal mag ervaren tijdens een wandeling of fietstochtje. Ik laad me eraan op. Het is een troost dat de natuur, ondanks alles, elk voorjaar weer tot leven komt, als een zachte kracht die zal winnen, zoals Henriëtte Roland Holst schreef in een prachtig gedicht.

Foto: M. Tiemens-Hulscher

De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind – dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.

De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de groote zaligheid beginnen
die w’ als onze harten aandachtig luistren

in alle teederheden ruischen hooren
als in kleine schelpen de groote zee.
Liefde is de zin van ’t leven der planeten

en mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen
’ t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.