In augustus was ik een dagje, vanuit Haren, op en neer naar Schiermonnikoog geweest, onder andere om onze dochter weer eens te zien. Zij zat als gids gedurende drie weken op Schier en begeleidde allerlei excursies op wad, kwelder, bos, duinen en strand voor jong en oud. We hadden samen een heerlijk dag, maar het smaakte naar meer. Daarom zette ik na thuiskomst meteen een kruis in de agenda waar ik nog een paar dagen zonder afspraken had. Vorige week kampeerde ik in mijn tentje en heb een paar dagen mogen genieten, van de natuur, ruimte, stilte en rust. En ik bofte ook nog eens met het weer, weinig wind, geen regen en veel zon.

Bij aankomst scheen de zon en was het laag water. Wat is het wad dan mooi, schitterend in het licht en vol vogels. Ik herkende scholeksters en bergeenden en daarnaast waren er nog vele soorten meeuwen en steltlopers. Al die soorten liepen al voedsel zoekend door elkaar. Een aankomst met laag water is heerlijk, een cadeautje. Je ziet niet alleen van alles, maar je ruikt het wad ook zo lekker.

Traktatie is support

Na de tent te hebben opgezet ben ik eerst boodschappen gaan doen. Daar hoort tegenwoordig ook een lekker stukje eilander kaas bij; een traktatie voor mezelf, maar ook steun voor de boeren en de natuur. De zeven melkveehouders van Schiermonnikoog hebben namelijk vrijwillig en gezamenlijk het roer omgegooid toen bleek dat de intensivering van de landbouw en de toename van de stikstofdepositie leidde tot een afname van de natuurkwaliteit op het eiland. Onder begeleiding van het Louis Bolk Instituut zijn ze bezig over te stappen op een natuurinclusieve bedrijfsvoering. Daar hoort ook bij dat een groot deel van de melk op het eiland zelf wordt verwerkt, onder ander tot kaas. Mijn favoriete kazen zijn ‘monnikenwerk’, een extra belegen romige kaas met heel veel smaak, en ‘wildpluk’. In deze kaas zitten duindoorn, zeekraal en zeesla verwerkt, en dat proef je. Wildpluk is echt een heel bijzondere kaas, die op een Schier’s borrelplankje niet mag ontbreken. Maar het allerleukste is natuurlijk dat je deze ingrediënten gewoon tijdens het wandelen of fietsen tegenkomt.

Eindeloze strand

Het aantrekkelijke van Schiermonnikoog is dat je zoveel verschillende landschappen op een relatief klein oppervlak hebt. Er is altijd wel een plek die bij je stemming past. De beschutting van het bos, de knusse duinvalleien, de kleuren en geuren van de kwelder of de wijdheid van het wad en het strand. Schiermonnikoog  is dan wel een klein eiland, maar het groeit ook. De kaart die ik heb houdt bij paal 16 op. Maar tegenwoordig ligt er nog 6 km eiland ten oosten daarvan, de Balg, een eindeloze zandvlakte met beginnende duinvorming. Ik ben voor het eerst die kant op geweest, maar heb het opgegeven om tot het eind te lopen. Het was gewoon te ver. Ik had mijn fiets bij paal 7 staan. De volgende keer zal ik die pas bij paal 16 achterlaten.

Als ik over het eindeloze strand van Schier langs de waterlijn loop, dan komt er altijd een lied van verlangen in mij op. Een lied uit de diepte van mijn herinnering uit de middelbare schooltijd. We zongen het toen in het jongerenkoor. Eén couplet en het refrein blijven als een mantra in mijn binnenste zingen. En, als niemand het horen kan, ook voluit.

Schelpen knarsen onder mijn voet,
eenzaam dier dat sterven moet.
Schreeuw van een vogel ver op het strand,
zeelucht en wolken, mijn vaderland.

Neem mij naar het eiland van vree,
roei mijn schip over golven en zee.
Leer mij in ’t water zien Uw gezicht,
Horen Uw stem, zoeken Uw licht.