Vorige week heb ik voor de vierde keer met Agronatura de Cuthbert’s way gelopen en er weer met volle teugen van genoten. Het gebied rondom de Schots/Engelse grens is en blijft een mooi en afwisselend gebied. Maar ik vroeg me af of ik er weer over zou schrijven. Dat heb ik immers al een paar keer gedaan. Gaat dat mijn lezers niet vervelen? Toen kreeg ik echter de volgende reactie: Ik wens je hele mooie reizen toe en hoop dat je weer nieuwe inspiratie opdoet. Het is altijd bijzonder om je blogs te lezen en je foto’s te zien — het voelt dan toch een beetje alsof ik met je meereis. Dus bij deze laat ik jullie toch weer een keertje met me meereizen.

De Cuthbert’s way begint in Melrose, waar St. Cuthbert in 664 de prior werd van het klooster. De eerste klim door de gele, naar kokos ruikende, gaspeldoorn is altijd weer een feestje. Helemaal bij het mooie weer dat ons weer in de schoot werd geworpen. De tocht gaat daarna verder door hellingbossen vol met daslook en armbloeming look. Die laatste was al uitgebloeid, maar de uienlucht was nog steeds bedwelmend. Kleine riviertjes, voetpaden met bloemrijke bermen langs de rivier de Tweet en de solitaire bomen in een ‘parklandschap’ maken de eerste twee dagen heel afwisselend.

Oergevoel

Als we de afscheid nemen van de Tweet komen we in het landschap van de open heuvels terecht. Uitgestrekte ‘weiden’ met vooral schapen, soms koeien, heide, veen en hier en daar een pluk bos wisselen elkaar af. Blij werden we van de roep van de wulpen en de het eindeloze gezang van leeuweriken hoog in de lucht. Het is hier en daar flink klimmen en dalen, maar nooit heel lang achter elkaar. Aan het eind van de week vroeg ik de deelnemers welke wandeling ze het mooist vonden. Daar konden ze, heel terecht, geen antwoord op geven. Ik zelf ook niet. Maar toen ik vroeg welke wandeling ze het liefst nog een keer zouden willen doen, koos een meerderheid voor die van Wide Open Hill. Het is de wandeling die mij een echt ‘oergevoel’ geeft. Je komt over het hoogste punt van de route. De wind raast om je oren, het uitzicht is weids, de lucht verandert voortdurend, de leeuweriken zijn alom aanwezig, en tegen het muurtje kun je toch lekker in de zon, uit de wind, je boterham opeten.

Cuddy ducks

De laatste paar dagen van de reis brengen ons bij de kust. Voordat de route de oversteek waagt naar Holy Island komen we langs de grot waarvan gezegd wordt dat de monniken van Lindesfarne het lichaam van Cuthbert, toen hij was overleden, daar een poos hebben verstopt voor de gewelddadige Vikingen. Op Holy Island (ook Lindesfarne genoemd) is de ruïne van het klooster nog te zien waar Cuthbert een tijd Bischop is geweest. Uiteindelijk is hij in Durham begraven. Daar is ook een standbeeld van de monniken die het lichaam van hem dragen. Hij was een geliefde man, met hart en daadkracht voor de armen. Hij beschermde de eidereenden (‘cuddy ducks) van de Farn Islands, waar hij ook nog een poos als kluizenaar gewoond heeft. Nu nestelen daar duizenden vogels, sterns, koeten, alken, papegaaiduikers en nog veel meer. Als bezoeker loop je er rustig tussendoor. Heel bijzonder.

De wandeling boven langs de kliffen naar St. Abbs Head biedt na elke bocht weer adembenemende uitzichten en leuke bloeiende planten als engels gras en kruipende tijm. En als je op tijd bent is in het havenplaatsje St. Abbs Head de tearoom nog open, waar ze heerlijk gebak hebben. We waren er net op tijd voor de laatste scone. Een ware traktatie op een zonnig terrasje. Dan kan je dag niet meer stuk.

Zelfs op de dag dat we weer naar boot gingen maakten we nog een mooie wandeling in de Cheviots Hills. Dit is echt een fantastische toegift op het hele programma. Ondanks dat het dit jaar erg droog was stond er boven op de moors volop wollegras. Kent u het ezelsbruggetje? De W van weinig (ik denk aan een bolletje wol) is voor wollegras, met maar 1 wit pluizenbolletje. De V van veel staat voor veenpluis met wel 3 pluizen, maar dat hebben we niet gezien.

Voorlopig komt er even geen nieuwe blog, want ik ga weer aan de wandel voor the Coast to Coast walk, van St. Bees naar Whitby, dwars door het smalle stuk van Engeland. Ik kijk er naar uit.

Vorige jaren in Northumberland op de Cuthbert’s way:

2022

2023

bloemenmozaïk