Daar moet je nu over schrijven. Dat zeggen mensen tegen mij als ik ze over onze fietsvakanties vertel. Bij deze dus. Begin mei hebben we weer een weekje gefietst; richting Zeeland deze keer. Maarten (12) had de route uitgestippeld, met de kampeerterreinen erbij. Daarvoor zat hij dagen achter de computer met de fietsrouteplanner; voorpret alom. Ik moet zeggen hij had een mooie route uitgezocht. We hebben hem, met het oog op de wind, alleen andersom gefietst en daar waren we achteraf erg blij mee. 
Op zich hadden we mooi weer, zon maar ook veel wind. Natuurlijk hebben wij ook de zware onweersbuien gehad. Eentje zagen we in de verte hangen. Toen zijn we maar gaan schuilen in het bos. Daar stonden we tenminste aardig uit de wind, maar het voorjaarsgroen hield nog niet veel water tegen. Nat werden we wel. Daarna toch maar verder. Met de wind schuin voor, buitendijks richting Breskens. Dat was even heftig. Maarten waaide bijna weg. Maar het was wel prachtig. Ik hou wel van ‘het gevecht’ met de elementen. Bovendien is het dan dubbel genieten als je ’s avonds, onverwacht, op een terrasje in de zon en uit de wind zit te eten. In Veere bleek geen supermarkt meer te zijn (12 jaar geleden nog wel). Tja, wat moet je dan? 
De dag daarna zijn we met wind in de rug alle dammen overgestoken tot en met het Haringvliet. Dat was een cadeautje na drie dagen toch wel wat tegenwind. In de verte zagen we nog wel dreigende luchten, maar die waren eigenlijk alleen maar mooi. Soms hielden we wat in, om de bui voor te laten gaan. Een schitterend spel tussen ons en het weer. 
Het was weer een weekje genieten van natuur (fluitenkruid, koolzaad en bloesembomen , weide-, roof- en watervogels), de rust (de Biesbosch schijnt het stilste stukje van Nederland te zijn), niks te hoeven en ons gezin. Als de rest van mijn gezin voor me fietst en ik al het moois om me heen zie en de vogels hoor, dan raak ik altijd vervuld van vreugde, geluk en dankbaarheid. Dan besef ik hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn en dat ons eigen landje toch ook wel heel erg mooi is. De heilige Geest is dan, denk ik, hard aan het werk. Want ik geloof dat die mij ontvankelijk maakt voor al die indrukken. (Het ‘rondje’ dat we gefietst hebben: Met de trein naar Breda, gekampeerd in Wouwse Plantage (Ottermeerhoeve), Vogelwaarde (de Kamperhoek), Veere (Veerse gat), Zuidland (de Kersengaard) en Werkendam (de Knotwilg). De dagetappes waren gemiddeld 70 km.)
vakantie
Fietsen voor het milieu
Kijk dat is leuk. ‘Fietsen voor het milieu’ kopte een ingezonden brief in de jeugdkrant 7Days van 4 juli. De interesse was gewekt, want hier vermoed je een geestverwante aan het woord. De brief was geschreven door een meisje uit Soest. Zij verbaasde zich erover dat er in 7Days zoveel ophef werd gemaakt over een groep jongens die voor een goed doel naar Parijs fietst en wel 85 km per dag aflegt op de racefiets. Zij zag hier niks bijzonders in, omdat ze met haar vader, moeder, broertje en zusje dit soort afstanden ook aflegt als ze met op fietsvakantie zijn. En dan heb je het niet over een lichte racefiets, maar over zware fietsen vol met bepakking.
“Natuurlijk heb ik wel respect voor ze, maar eigenlijk zou fietsen heel gewoon moeten zijn.”
En dan volgt een beschrijving van wat ze allemaal op de fiets doen. “Door mijn opvoeding moet ik altijd alles fietsen, wij hebben geen auto. Ik woon in Soest, en heb ik een training in Zeist, dan ga ik op de fiets. Boodschappen voor een hele week worden op de fiets gehaald. Doordat er in de fietstassen niet al te veel kan, wordt er ook niet te veel gehaald. Dus hebben we minder afval, dat is beter voor het milieu. Gaan we op vakantie, dan gaan we op de fiets. Dat doen we niet omdat we ons geen auto kunnen veroorloven, maar omdat mijn ouders nadenken over hun eigen invloed op het milieu. Dat zou iedereen moeten doen.”
Boodschappen halen we gewoon op de fiets.
Het had over ons gezin kunnen gaan. En ik had het zelf niet beter op kunnen schrijven. Het geeft zo mooi aan, dat fietsen meer is dan de auto laten staan.
Wij gaan dit jaar ook weer op de fiets op vakantie. Richting Basel deze keer en met de trein terug. Want, fietsen is niet alleen goed voor het milieu en je gezondheid, het is ook gewoon leuk. Er gaat niks boven de vrijheid die je voelt als je fietst met de tent achterop.
Niks is zo heerlijk als fietsen met de tent achterop.
Fietsen in de meivakantie
Fietsen is mei, dan is alles nog mooi licht groen.
We blijken als gezin heel hip te zijn. In een uitzending van het jeugdjournaal op 29 april was fietsen en kamperen in de natuur zonder luxe één van de coolste dingen die je met je ouders kunt doen. Wij doen het al jaren, fietsen en kamperen in de meivakantie, meestal in eigen land. Dit keer begonnen we in het coulissenlandschap van de Achterhoek in de buurt van het Gelderse Hengelo. Vandaar naar het noorden, door Overijssel over alle ‘bergen’ van de Sallandse Heuvelrug, naar het zuiden van Drente (2 dagen). Vlak bij Zuidwolde hebben we op een hele leuke natuurkamping gestaan. We hadden de tent gelukkig op tijd staan voordat een enorme onweersbui losbarstte. Het is altijd wel spannend in een kleine tent met onweer. De regen kletterde zo hard op het tentdoek dat we elkaar niet eens konden verstaan. We moesten de bel water die in de luifel ontstond om de minuut legen. Maar we hebben de bui goed en droog doorstaan.
In afwachting van de onweersbui op de camping bij Zuidwolde
De volgende dag ging het oostwaarts via Giethoorn richting Kraggenburg. Weer een heel ander landschap. Van bos en hei, naar het open plassen en moerasgebied van de Wieden. In Giethoorn hebben we uitgekeken naar de herkenbare plekken uit de nog zwart-wit film ‘Fanfare’ van Bert Haanstra. Sommige bruggetjes waren wel wat breder geworden, maar het paviljoen van ‘Krijns’ was goed herkenbaar aan de vorm en de ligging aan het water. Hier hebben we voor de veranderring heerlijk op het terras geluncht.
De picknick is een belangrijk onderdeel van de dag.
Picknicken is leuk, maar een lunch op een terras in de zon, uit de wind en uitzicht over het water is een echte traktatie. Het café van Geursen was ook nog herkenbaar en heet nu heel toepasselijk ‘Fanfare’; kon niet missen dus. Zowel voor ons als voor de kinderen maken stukjes herkenning het fietsen extra leuk. En als we weer eens met de trein naar opa en oma in Haren gaan is het een sport om vanuit de trein de plekjes te herkennen waar we gefietst hebben.
Via Kampen en de Veluwe ging het weer richting Driebergen. De laatste dag gelukkig met de wind in de rug, want die trok aan en was best fris. Het was een weekje (5 dagen) van volop genieten; van het fietsen, de zeer afwisselende landschappen en het kamperen.
Alle nachten hebben we op een camping uit het groene boekje gestaan. Dat vinden wij toch de leukste terreinen. Lekker terug naar basic, zal ik maar zeggen. Een dak boven je hoofd, te eten, broodje bakken aan een stok boven het vuur en elkaars gezelschap; verder geen soesa. Deze manier van vakantie vieren geeft een heerlijk gevoel van vrijheid en het is nog duurzaam ook; een vakantie met een kleine voetafdruk. We zouden niet meer anders willen.
Broodjes bakken boven het vuur. Je moet even geduld hebben, maar daarna heb je ook wat.
Consumanderen
In het negende gebod van de tien geboden voor het milieu vraagt onze vorige paus ons een nieuwe levensstijl van ‘afzien’ te vinden. Een levensstijl die terughoudendheid en zelfcontrole weerspiegelt. We moeten afzien van consumentisme en een discipline van verantwoordelijkheid voor de toekomst ontwikkelen, voor anderen en voor ons zelf. In deze context lezen of horen we vaak de kreet ‘consuminderen’. Wat ik jammer vind aan al deze begrippen is dat ze bij u waarschijnlijk een negatief beeld oproepen.
Zuivel, vlees en groente kopen bij de boerderij versterkt de verbondenheid met je voedsel.
Ik wil graag laten zien dat duurzaam leven niet afzien is, maar genieten van het goede leven is. Daarom zou ik willen zeggen: “We moeten niet consuminderen, maar CONSUMANDEREN!!” Eén of een paar dagen in de week geen vlees eten is een verrijking van het wekelijks menu. Ik geniet twee keer per week van een fietstochtje naar de boerderij om daar biologische zuivel, vlees en groente te halen. Dat is geen discipline, maar een feestje. Elke keer geniet ik van het tochtje. Ik fiets met de ogen van een vakantiefietser, want dan geniet je en zie meer van het landschap. Zo verbindt ik het nuttige met het aangename van even buiten ontspannen. En dan heb ik het nog niet eens over de producten zelf. Deze zijn mooi en lekker. Een genot om mee te koken en van te eten. Het geeft een goed gevoel om te weten waar je eten vandaan komt.
Consumanderen: fietsvakantie in plaats van een vliegvakantie.
Consumanderen, niet minder, maar anders.
Consumanderen spreekt je aan op je creativiteit en verrijkt je leven. Kijk maar hoeveel levensvreugde en voldoening initiatieven als buurttuinen, voedselcoöperaties en repair-cafés al hebben gebracht.
Vorige week gaf ik een workshop ‘Duurzaam geloven is duurzaam’ voor tijdens onze parochiedag. Na afloop kwam iemand naar me toe en zei dat ik hem had overtuigd om de vegetarische dag weer in ere te herstellen.
“Het woord consumanderen maakte dat ik me voorneem om eens in de week geen vlees te eten.”
Fietsvakantie
Op de website van time to turn kwam ik een overzicht tegen met manieren om de ecologische voetafdruk van je vakantie zo klein mogelijk te houden. Fiets- en wandelvakanties zijn bij uitstek vakanties die geen extra milieubelasting met zich meebrengen. Wij fietsen en kamperen met de kinderen al vanaf dat ze baby zijn. Eerst gingen ze mee in de fietskar. Via de aanhangfiets fietsen beide kinderen nu zelf. Het is een heerlijke manier van vakantie vieren. Je bent helemaal vrij. We passen de afstanden aan aan de snelheid van de kinderen, het weer, wat er te zien is onderweg en waar de leuke, liefst kleine, campings zijn. Vroeger fietsten we 1 dag en stonden dan 2 dagen stil. Nu de kinderen wat ouder zijn fietsen we 5 of 6 dagen en nemen dan een rustdag. We merkten dat we juist de trekdagen fijner vinden dan de dagen waarop we niet verder gaan. Op een trekdag is alles duidelijk. Je breekt je tent af, gaat fietsen en picknicken, je bekijkt nog eens wat onderweg, je komt aan en zet je tent weer op. Op rustdagen wil iedereen wat anders en moeten er weer beslissingen genomen worden.
De kinderen begonnen in de fietskar.
Nu fietsen ze zelf.
Het is leuk om een onderwerp aan je vakantie te koppelen. In de meivakantie hebben we langs de Hanzesteden gefietst. Vanuit Driebergen eerst richting Zeewolde. Daarna ging het naar Harderwijk, Elburg, Kampen, Hasselt, Zwolle, Havelte, Deventer, Zutphen en Doesburg. Voor het laatste stuk van Arnhem naar huis hebben we de trein gepakt. We hebben genoten van de weelde aan pinksterbloemen en paardebloemen in de weilanden. Ook de dotterbloemen en bosanemonen in slootkanten droegen bij aan dat heerlijke vakantiegevoel. Het was een feest om te fietsen over de kleine dijkjes in het gebied van de IJssel. En dan verwennen we ons zelf ook met een terrasje. De Hanzesteden lenen zich daar uitstekend voor. In diverse steden hebben we de appeltaart getest. Ze waren allemaal lekker, maar die van Doesburg spande de kroon. Wat de fietstocht ook extra leuk maakt is het gebruik maken van zoveel mogelijk fiets- en voetgangerspontjes. Mijn man en de kinderen maken daar echt een sport van. ‘Een dag zonder pontje is een dag niet gefietst’, zeggen ze .
Als we zo fietsen, met het gezin door het prachtige landschap dan stroom ik vol van geluk en dankbaarheid. Dan voel ik me echt onderdeel van de schepping en ervaar ik de nabijheid van God. Het is moeilijk om woorden aan dit gevoel te geven, je moet het beleven. Dit soort vakanties dragen er in ieder geval aan bij dat we met respect voor de aarde, met alles erop en eraan, in het leven staan.
Marjolein Tiemens-Hulscher, mei 2013
GroenGeloven 